خداى من و آقاى من و چه بسيار بنده اى كه به شامگاه و صبحگاه درآمد درحالى كه عليل، دردمند،بيمار است و در بستر بيمارى و لباس ناخوشى افتاده،و از درد به راست و چپ مى غلطد و چيزى از لذّت خوراكى و آشاميدنى را درك نمى كند،با حسرت به خود مى نگرد ولى بر دفع زيان و جلب نفعى توان ندارد، و من در سايه جود و كرمت از همه اينها در آرامش هستم،پس معبودى جز تو نيست،كه تواناى شكست ناپذير بردبارى كه شتاب نورزى،بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست،و مرا از عبادت كنندگان قرار بده،و بر نعمتهايت از شاكران و در برابر عطاهايت از ذاكران قرار بده،و به من مهر ورز به حق رحمتت اى مهربان ترين مهربانان.
منبع : پایگاه عرفان
