و به حق عزّتت اى كريم هر آينه از تو درخواست مى‌كنم آنچه از عطايا را كه نزد تواست و دراين‌باره بر تو اصرار مى‌ورزم،و دستم را با جرمى كه نسبت به تو دارد،به جانب آستانت دراز مى‌كنم،پس به كه پناه ببرم؟و به كه رو كنم؟كسى را جز تو ندارم، آيا مرا از درگاهت ميرانى درحالى‌كه تنها تو تكيه‌گاه منى و توكلّم تنها بر تو است،از تو درخواست مى‌كنم به نامت كه چون بر آسمان نهادى پابرجا شد و چون بر زمين گذاردى آرام گرفت و چون بر كوهها گذاشتى استوار گشت و چون بر شب نهادى تاريك شد و چون بر روز قرار دادى روشنى گرفت،
منبع : پایگاه عرفان
