هوى‏پرستى‏

شهوت‏پرستى، غفلت، انحرافات فكرى و عملى زمامداران مسلمين، دومين عامل انحطاط جامعه اسلامى است.
مردم در زندگى دنيا داراى دو مسلكند:
اول: ماديگرى كه فقط به ظاهرِ زندگى پرداخته، و ثروت، نفوذ و مقام را به هر وسيله‏اى كه باشد كسب مى‏كنند.
دوم: مسلك عزلت‏گزينى و گوشه‏گيرى كه تنها به كارهايى كه در خور روح است اقدام مى‏كنند، يعنى گوشه‏گيرى و نيايش، روزه و رياضت، به نحوى كه مايه بريدگى رشته ارتباط آدمى با زندگى مادى مى‏باشد.
اين دو مرام، بشريت را از هدفى كه برايش منظور شده منحرف مى‏سازد.
هدفى كه به اقتضاى ناموس آفرينش، و تسخير عناصر جهان مادى، براى او و براى اين كه بايد مظهر عظمت كبريايى خداى متعال باشد، برايش معين شده است.
در مسلك ماديگرى محض، چنان كه مى‏بينيم جز سركشى و ظلم، استعمار و خوارى، زورگويى و ظلم نسبت به مال، جان، ناموس زيردستان، مسأله‏ ديگرى نهفته نيست. در مسلك روحانيت محض و عزلت‏گزينى نيز، چنان كه شنيده‏ايم جز فساد و از هم وارفتگى و ويرانى و تباهى كه موجب از دست دادن ويژه‏گى‏ها و مزاياى انسانيت است و فكر و اراده و كار را از آدمى سلب مى‏كند، سودى ندارد.
از اين جهت چاره‏اى نيست جز آن كه حكمت آفريدگار، انسان را به سوى يك آراستگى همه جانبه سوق دهد؛ تا موقعيتش محفوظ مانده و هدف آفرينش را بتواند دنبال كند. وى در سايه اين آراستگى مى‏تواند از نعمت اراده، آزادى، انديشه و از نتايج جد و جهد و فعاليت، آن هم در كادر ايمان و عدل و در امنيت و ثبات سود جويد.
رسالت رهبر عاليقدر اسلام چنين آراستگى مطلوبى را به ارمغان آورده و مى‏آورد، چنانچه خداى متعال در قرآن مجيد مى‏فرمايد:
«همانا از جانب خدا براى شما نور و كتابى آشكار آمد كه با آن خدا هدايت مى‏كند كسى را كه از پى خشنوديش راه سلامت پويد، و او را از تاريكى‏ها به نور كشانده به راه راستش هدايت مى‏كند» .
رسالت مزبور، پايه و اصلاحات خود را براى تحقق بخشيدن به خوشبختى مطلوب بشر، بر واقعيت آفرينش انسانى قرار داده است، اين واقعيت عبارت از اين است كه انسان داراى تن و روان است كه هر كدام جداگانه به دنبال بهره‏هاى ويژه خود مى‏گردند.