اما چه شد كه پيغمبر عظيم الشأن اسلام به جايى رسيدند كه آياتى از دو طرف پرده را به ايشان نشان دادند كه به هيچ كس نشان ندادند؟ گرچه چنين تماشايى قطعاً براى ما نيز در حدّ سعه وجودى خودمان، در دو مرحله امكان دارد.
بنا به فرموده امام صادق عليه السلام در توضيح يكى از آيات سوره يونس كه مى‌فرمايد:
«أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ* الَّذِينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ»
كه تركيب اين آيه نيز خيلى مهم است. «آمنوا» جمله ماضى است و «كانُوا يَتَّقُونَ» ماضى استمرارى است. بعد خدا در قرآن ادامه مى‌دهد:
«لَهُمُ الْبُشْرى فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ لا تَبْدِيلَ لِكَلِماتِ اللَّهِ»
امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:
اين بشارت يعنى ارائه حقايق در همين دنيا، چون خدا در قرآن مى‌فرمايد: «لَهُمُ الْبُشْرى فِي الْحَياةِ الدُّنْيا» ارائه حقايق در همين دنيا به دو صورت و به تناسب وضع مردم، در صورتى كه مثبت باشند، صورت مى‌گيرد، چون اگر منفى باشند، همه درها به روى آنان بسته است.
مردم مثبت چه كسانى هستند؟ آيه مى‌گويد:
«الَّذِينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ»
مؤمنانى كه پيوسته در خوددارى از گناه باشند، نه اين كه دو روز پاك باشند و بيست روز نجس. مشهد كه مى‌روند پاك باشند و دوباره به شهر خود كه مى‌آيند، يازده ماه نجس باشند. اين فايده ندارد. اين هيچ درى را باز نمى‌كند.
ما اگر بخواهيم درها را باز كنيم، كليد نزد خود ماست. چنانچه هر درى را خدا بخواهد باز كند، كليد آن نزد خود اوست. در نماز غفيله مى‌خوانيد:
«وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَيْبِ لا يَعْلَمُها إِلَّا هُوَ»
كليدها نزد خود اوست. درهايى هست كه كليد باز كردن آنها نزد ما است كه آن كليد دو دندانه دارد:
«الَّذِينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ»
يعنى باور داشتن خدا، يقين به قيامت و پاكى پيوسته.
نمى‌گويد: تقوا داشتند، مى‌گويد: پيوسته تقوا دارند تا از دنيا بروند. اما «آمنوا»
يعنى مؤمن شدند. انسان كه صد مرتبه مؤمن نمى‌شود. يك بار مطالعه مى‌كند، گوش مى‌دهد، درس مى‌خواند و خدا و قيامت را باور مى‌كند، همه ما اين باور را داريم، يعنى ما كلاس ايمان را گذرانده‌ايم، اما در «وَ كانُوا يَتَّقُونَ» دچار نقص و كمبود هستيم.
منبع : پایگاه عرفان
