ما مى‌بينيم اتفاقاً خيلى‌ها در دنيا، خانه‌هاى سنگين و پول، ثروت، مال، مقام و مكنت حسابى دارند، پس چرا خدا در قرآن مى‌فرمايد: تمام سرمايه‌هاى وجود خود را در دنيا از دست داده و تباه كردند؟ اين آدمى كه اين زندگى را دارد، مگر كيست كه اين زندگى را دارد؟ خدا در قرآن مجيد مى‌فرمايد:
«أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ»
انسانى كه اين زندگى را ندارد، مانند حيوانات، شكم چران و شهوتران هستند و اين زندگى در اين فضا، بازدهى ندارد و همه سرمايه‌هاى خود را دارد از دست مى‌دهد.
براى اين گونه موجودى، سود ندارد. وقتى ثروت، خانه، ملك و زمين، سودى مثبت براى من نداشته باشد و فقط در مسير شكم و شهوت باشد، اين زندگى، زندگى انسانى نيست كه بگوييم سودى دارد. اين چه زندگى است كه هيچ سودى ندارد؟ در نهايت مى‌خواهد بگويد: خيلى زحمت كشيدم و عرق ريختم، من نيز پاداش مى‌خواهم، مى‌گويند: معده و شهوت تو همراه توست، عمر خود را براى اين دو تا هزينه كردى، دست خود را دراز كن و پاداش خود را از اين دو تا بگير.
شكمى كه در قيامت گرسنه ابدى است و شهوتى كه ديگر در آنجا اثرى ندارد؛
«هَلْ أَتاكَ حَدِيثُ الْغاشِيَةِ* وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خاشِعَةٌ* عامِلَةٌ ناصِبَةٌ* تَصْلى ناراً حامِيَةً* تُسْقى مِنْ عَيْنٍ آنِيَةٍ* لَيْسَ لَهُمْ طَعامٌ إِلَّا مِنْ ضَرِيعٍ» «2»
غذاى اين‌ها در قيامت، گياه خشكى است كه در زمين جهنم روييده مى‌شود.
اين گياه به قدرى سفت است كه آتش جهنم آن را نمى‌سوزاند. گياه نسوزى است.
اين قابل خوردن است؟ نه، ولى به او مى‌خورانند.
خدا در قرآن مى‌فرمايد:
«لا يُسْمِنُ وَ لا يُغْنِي مِنْ جُوعٍ»
شكم اين‌ها را از اين گياه پر مى‌كنند كه نه به وزن آنان اضافه مى‌شود و نه گرسنگى از آنها برطرف مى‌شود.
منبع : پایگاه عرفان
