از اميرالمؤمنين عليه‌السلام اين روايت را بشنويد كه از عجيب‌ترين روايات شيعه است.
وقتى اميرالمؤمنين عليه‌السلام در «نهج البلاغه» ايمان را تحليل مى‌كنند، همين پنج حقيقتى است كه بايد به قلب باور داد و همين اعمال صالح و عبادات است كه نسبت به خدا و مردم انجام مى‌گيرد، اين ايمان است. اخلاق نيز پيراستگى از رذايل و آراستگى به فضايل است.
اما نظر اميرالمؤمنين عليه‌السلام در مورد صبر در اسلام و مسلمانى چيست؟
حضرت مى‌فرمايند:
«الصَّبْرُ مِنَ الايمان بِمَنْزَلَهِ الرَّأْسِ مِنَ الجَسَدِ وَ لا ايمانَ لِمَنْ لا صَبْرَ لَهُ»
صبر در حوزه ايمان ظاهرى انسان است كه در عمل صالح و رفتار صحيح با مردم نمايان است، اين صبر نسبت به ايمان، مانند سر براى بدن است. بدن وقتى زنده و فعال است و عبادت كرده، از منابع طبيعت استفاده مى‌كند كه سر دارد. بعد حضرت مى‌فرمايند: بدنى كه سر ندارد، جسم صد در صد بى‌سود و بى‌ارزش است. توقع بقاء ايمان و عمل را از كسى كه اهل حوصله، تحمل و صبر نيست، نداشته باشيد.
اميرالمؤمنين عليه‌السلام اعلام مى‌كنند كه صبر، حافظ آن پنج حقيقت قلبى است.
انسان بى‌صبر، خدا، قيامت، فرشتگان، انبيا و قرآن را از دست مى‌دهد. چون وقتى بى‌طاقتى كنيد، براى دفع تلخى‌ها، ناگوارى‌ها، مصايب و كمبود مالى، به دشمن و يا به گناه پناه مى‌بريد و همه آن حقايق را از دست مى‌دهيد.
شخص بى‌صبر، نظر خدا نسبت به خودش را تعطيل مى‌كند. قيامت را از دست مى‌دهد و ديگر محشر آبادى نخواهد داشت. او در قيامت مورد شفاعت انبيا و فرشتگان نخواهد بود و از قرآن بهره‌ايى نصيب او نخواهد شد:
«وَ لا ايمانَ لِمَنْ لا صَبْرَ لَهُ»
صابران طبق اين گفتار اميرالمؤمنين عليه‌السلام اهل ايمان هستند، اهل ايمان يعنى كسانى كه خدا، قيامت، فرشتگان، انبيا و قرآن و قيامت و بهشت و جهنم را باور دارند.
دنيا جاى مصيبت، حادثه، بلا، گرفتارى و بيمارى است. محل كمبود و ورشكستگى و هزاران نوع بلا است. خدا در قرآن مى‌فرمايد: اين‌ها را با مقام
عبداللهى تحمل كنيد و براى خدا بنده بمانيد. فشار حوادث، شما را از حريم الهى بيرون نبرد. براى شكستن فشار حوادث، خود را به گناه و معصيت دچار نكنيد.
منبع:صبر از ديدگاه اسلام،
منبع : پایگاه عرفان
