خدا در قرآن براى كار مثبت به قدرى ارزش قايل شده است كه مى‌فرمايد:
«فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ»
«يعمل» يعنى حركت كردن و هزينه كردن خود. عمل در اصطلاح قرآن، يعنى خرج كردن خود. چون وقتى شما كارى مى‌كنيد، در واقع داريد خود را خرج مى‌كنيد، لذا گرسنه و خسته مى‌شويد، كم مى‌آوريد و دوباره به مواد غذايى پاك، آن مقدار كه خرج شده است احتياج داريد كه تأمين كنيد.
«فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ»
كسى كه به وزن ذرّه حركت خوبى انجام دهد، خود را به اندازه وزن همان ذرّه هزينه درست كند، من اين ذرّه را نگه مى‌دارم، از بين نمى‌برم و از چشم خودم نمى‌اندازم، تا در قيامت مزد آن را به او برگردانم.
شما اين مسأله را با عظمت پروردگار محاسبه كنيد؛ وجود مقدّسى كه ذات بى‌نهايت است، ذرّه‌اى مثبت كه عملكرد بنده او است، در اين نظام آفرينش حفظ كند، بنده‌اش بميرد و بدنش خاك شود، باز آن را نگهدارد، با به هم زدن نظام عالم و خاموش شدن خورشيد و ماه و ستارگان و تبديل اين عالم به عالم آخرت، باز هم آن ذرّه را نگهدارد و بعد بنده‌اش را زنده كند و ذرّه را در برابر ديد او قرار دهد، البته با تبديل كردن آن ذرّه به رضايت و بهشت ابدى خود.
اگر عمر و مجموعه وجود انسان- بدن با اعضا، جان با حالات، قلب با حقايق و عقل با محتوياتش- درست هزينه شوند، اين مى‌شود.
بيشترين عبادت ابوذر، تفكّر بود؛ يعنى ابوذر عمر خود را انديشمندانه و به بيدارى، بينايى و بصيرت هزينه مى‌كرد. ابوذر فكر مى‌كرد، حق را مى‌يافت، قبول مى‌كرد و خود را براى حق هزينه مى‌كرد.
منبع: ارزش عمر و راه هزينه آن
منبع : پایگاه عرفان
