دارالعرفان/ محقق، مفسر و پژوهشگر قرآنی با تأکید بر اینکه تکرار، تداوم و اصرار بر گناه چشم حقیقت‌بین را کور می‌کند، گفت: اگر شخصی در حال گناهی مثلاً در حال مشروب‌خوری یا در حال زنا یا در حال یک گناه کبیرۀ دیگر، بمیرد، «ارحم الراحمین» و «اکرم الاکرمین» خداوند بر سر جای خود، اما چون این شخص نتوانسته از گناه مرتکب شده خود، توبه کند خداوند او را نمی بخشد.
عاقبت کسانی که کاسب گناه هستند
به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل مؤسسه علمی فرهنگی دارالعرفان، استاد حسین انصاریان در سخنرانی خود در حسینیه بنی‌الزهرا(س)، با اشاره به اینکه بنابر آیات قرآن کریم و روایات اهل‌بیت(ع)، گناه آثار شومی دارد، اظهار داشت: در قرآن مجید می‌خوانیم عاقبت کسانی که کاسب گناه هستند یعنی مطلقاً اهل خودداری از گناه نیستند و هر گناهی که پیش بیاید مرتکب می‌شوند، تکرار و طول گناه، کار توبه را بر آنها مشکل می‌کند و اینکه بخواهند همۀ گذشته را با آن همه بار سنگین جبران کنند، خیلی سخت است.
وی ادامه داد: امیرالمؤمنین(ع) نامه‌ای به سلمان نوشتند که یک جمله‌اش این است: ورود به امور مادی بی‌قید و بند کار خیلی آسانی است «الدخول فیها سهلٌ» مثل یک سرازیری تندی می‌ماند که آدم راحت می‌تواند طی کند، اما «و الخروج منها مع السلامة صعبٌ» آن کسی که در آن افتاده اگر می‌خواهد با سلامت بیرون بیاید مشکل و سخت است. این افراد معمولاً خیلی زود و سریع توبه‌شکن می‌شوند، توبه می‌کنند ولی توبه را نمی‌توانند نگه دارند. به قول قرآن کریم گاهی هم دچار «تسویل» باطن خودشان می‌شوند، یعنی باطن خودشان فریبشان می‌دهد، به عبارت دیگر شخص توبه کرده بعد از اینکه به یک گناه پر لذتی برمی‌خورد با خودش صحبت می‌کند مگر خدا ارحم الراحمین نیست؟ مگر خدا کریم نیست؟ مگر خدا قدرت گذشت ندارد؟ مگر خدا توبه را قبول نمی‌کند؟ با بودن یک چنین خدایی چه عیبی دارد این گناه را هم مرتکب شوم؟!
نکته جالب حکمای الهی درباره گناه و عدم ورود بر گناه
استاد اخلاق حوزه های علمیه گفت: اینکه آدم بیاید از کنار سوراخ مار یا عقرب رد شود، و دستش را داخل لانۀ مار یا آن عقرب کند -با علم به اینکه من را می‌زند- و بگوید بزند، سر کوچه که دواخانه هست، می‌روم پادزهر مار و عقرب را می‌گیرم و به کار می‌برم و خوب می‌شوم و زهر را خنثی می‌کنم، کار اشتباهی است. حکمای الهی -آنهایی که خیلی دلسوز ما هستند- یک مطلب خیلی جالبی دارند، می‌گویند اولاً این کار عاقلانه نیست، تو که زهر نخوردی، مار تو را نزده، عقرب نیشت نزده، برای چه خودت را در معرض نیش مار و عقرب قرار می‌دهی؟ این مورد پسند عقل نیست و خردمند نمی‌آید این کار را بکند. ثانیاً اگر این عقرب و این مار زهرت زد و به دواخانه نرسیدی و مردی، می‌خواهی چه کار کنی؟
ورود به گناه عاقلانه نیست
وی با تأکید بر اینکه ورود به گناه عاقلانه نیست، خاطرنشان کرد: اگر شخصی در حال گناه مثلاً در حال مشروب‌خوری یا در حال زنا یا در حال یک گناه کبیرۀ دیگر، بمیرد، «ارحم الراحمین» و «اکرم الاکرمین» خداوند بر سر جای خود، اما چون این شخص نتوانسته از گناه مرتکب، توبه کند خداوند او را نمی بخشد. اینکه می‌گویند کسی خودکشی کند برای ابد در عذاب الهی خواهد سوخت، به این دلیل است که این شخص در دنیا نیست تا توبه کند، اگر بخواهد به جهنم نرود باید توبه کند بنابراین باید برگردد و توبه کند که برگشت محال است، این کاروان در حال رفتن است و یک نفر هم از این کاروان برنمی‌گردد.
ارتکاب گناه در خلوت و آشکار کار مشکلی نیست
استاد انصاریان به فرصت توبه پیدان کردن و توفیق توبه نداشتن عده ای بعد از گناه نیز اشاره و تصریح کرد: کسی نمی‌گوید خدا «ارحم الراحمین» نیست، ولی ضمانتی به من ندادند که گناه کنم و بعد خودم را به رحمت او برسانم. ضمانت عمر به ما ندادند، چرا که ما خبر نداریم تا چه زمانی زنده ایم. به ما خبر ندادند که اگر وسط گناه بودید و پشیمان شدید و خواستید توبه کنید توفیق به تو می‌دهیم. به ما هم گفتند به دلگرمی دواخانه دستتان را داخل سوراخ و لانۀ مار و عقرب نکنید. این سخن امیرالمؤمنین(ع) است که «الدخول فیها سهلٌ» افتادن در گناه مشکل نیست. گناه فراوان و برای همه از جمله بی‌پول، با پول، پیر، جوان، زن و مرد آماده است. ارتکاب گناه در خلوت و آشکار کار مشکلی نیست؛ اما انسان باید توجه کند که اگر وسط گناه مُرد چه؟ اگر موفق به توبه نشد چه؟
عده ای اصلاً توجهی به واقعیت شخصیت، انسانیت و کرامت خود ندارند
وی افزود: حضرت زین‌العابدین(ع) می فرماید: «عجبتم لمن یحتمی عن الطعام لمضرته» من شگفت‌زده‌ام از کسی که خیلی دغدغۀ سلامت بدنش را دارد، در فکر است چربی خونم بالا نرود، قند نگیرم، مهره‌های کمرم جابه‌جا نشود، بیماری سل نگیرم، میکروبی وارد بدنم نشود. این آدم با این دغدغۀ شدید نسبت به سلامت جسمش هر خوراکی را که بفهمد ضرر دارد پرهیز می‌کند و هر چه هم به او اصرار کنند، این مواد خوراکی را نمی خورد، برای سلامت بدنش این‌قدر مواظب است و مراقب خودش هست «و لا یحتمی عن الذنب لمعرته» ولی از گناه پرهیز نمی‌کند در حالی که گناه آسیب سنگینی دارد. یعنی جان و قلب و روح و عالَم معنویتت به اندازۀ این چند کیلو پوست و گوشت و استخوان نمی‌ارزد؟ این چند کیلو را اصرار دارید سالم نگه دارید ولی اصلاً توجهی به واقعیت وجودتان، شخصیت، انسانیت و کرامت خود ندارید.
اصرار بر گناه چشم انسان را از دیدن عاقبت و حقیقت کور می کند
مبلغ عرصه بین الملل در زمینه اصرار بر گناه به سخنی از حضرت علی(ع) اشاره و خاطرنشان کرد: زمانی کسی مرتکب گناهی می‌شود، در قرآن می‌فرماید: «وَ لَمْ يُصِرُّوا عَلى ما فَعَلُوا» (آل‌عمران، 135) اما پافشاری ندارد، یک اشتباهی کرد، یک گناهی مرتکب شد، تا دو سال دیگر سراغ آن گناه نرفت. جالب است که آیۀ شریفه می‌گوید خطا می‌کند و یک بار داخل گناه می‌افتد، اما اصرار ندارد که این گناه را ادامه دهد، امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: تداوم گناه، اصرار بر گناه دو ضرر بزرگش این است «أعشی بصره» چشم انسان را از دیدن عاقبت، از دیدن حق، از دیدن حقیقت، از دیدن قیامت، از دیدن جهنم کور می‌کند. اصلاً انگار این چیزها وجود ندارد وقتی کور شد و در تاریکی رفت، دیگر انگار حق، برزخ، قیامت و جهنم وجود ندارد.
تکرار گناه دل را ضعیف و ناتوان می کند
وی ادامه داد: امیرالمؤمنین(ع) خبر می‌دهد که تکرار گناه، تداوم گناه، اصرار بر گناه چشم حقیقت‌بین را کور می‌کند. اگر چشم حیوانی و جسمانی انسان کم‌سو شود، حتی مجرم‌ها و گنهکارها هم پیش متخصص‌ترین دکتر می‌روند و عینک به آنان می‌دهد یا عمل می‌کنند. آن چشمی که باید وضع و آیندۀ خودشان را ببینند، قیامت خودشان را محاسبه کنند؛ در تکرار گناه کور می‌شود. «و أمرض قلبه» تکرار گناه دل را هم بیمار می‌کند؛ یعنی هر چه به صاحب این دل بیمار، کسل، ضعیف و ناتوان می‌گویید بیا برویم یک شب از ده شب در جلسات علم، در جلسات حقیقت، یک شب فقط نیم ساعت بنشین گوش بده ببین خدا کیست؟ پیغمبر کیست؟ امام حسین(ع) کیست؟ می‌گوید که حال ندارم و نمی‌آید. مریض، ناتوان و ضعیف است؛ برای گناه کردن رستم است ولی برای عبادت خدا حتی دو رکعت نماز صبح، مریض است. دل در تکرار گناه به جایی می‌رسد که خدا را نمی‌خواهد و دوست ندارد، پیغمبران، گریه و کربلا را دوست ندارد «أعشی بصره و أعمی قلبه».
مفسر و پژوهشگر قرآنی گفت: خداوند می فرماید: کسانی که دائم اهل گناه هستند «أَساؤُا السُّواى» و مرتب مرتکب زشتی شدند، عاقبت‌شان این می‌شود که «أَنْ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّه» (روم، 10) می‌گویند: هر چه خدا آیه دارد در قرآن و تورات و انجیل همه دروغ است؛ ولی یک دلیل هم ندارند که اثبات کنند شش هزار و ششصد و شصت و چند آیۀ قرآن دروغ است، دلیل ندارند بگویند این یک آیه دروغ است، ولی تکذیب می‌کنند، منکر می‌شوند و علنی می‌گویند ما قبول نداریم. برزخ این افراد را نگاه کنید، خیلی عجیب است که پروردگار می‌گوید ارواح اینها در عالم برزخ به آتش ارائه داده می‌شوند. برزخ از ما پوشیده است، جزء غیب است، نمی‌بینیم و نمی‌دانیم، ولی این قرآن مجید است، قرآن مجید برای ما چشم است، با چشم قرآن ببینیم. «النَّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْها غُدُوًّا وَ عَشِيًّا» (غافر، 46) برزخ هم روز و هم شب دارد که تقریباً بخشی از برزخ آثار دنیا را دارد، چون در همین عالم است ولی ما نمی‌بینیم و بخشی هم از قیامت دارد؛ آن بخشی که از دنیا دارد در آیه می‌گوید برزخ هم شب دارد و هم روز دارد، این برای دنیاست، اما بخشی که از آخرت دارد «النَّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْها غُدُوًّا وَ عَشِيًّا» ارواح اینها در برزخ شب و روز به آتش ارائه می‌شوند. آتش جهنم مانند آتش تنور سنگکی و تافتانی و آتش کورۀ ذوب آهن و کارخانۀ فولاد نیست. امیرالمؤمنین(ع) می‌گوید: «و هذا ما لا تقوم له السماوات و الارض» کل آسمان‌ها و زمین طاقت تحملش را ندارد، این آتش برخواسته از این امور است، خیلی شدید است، «لانه لا یکون الا عن غضبک و انتقامک و سخطک».
استاد انصاریان در پایان گفت: با دعای عرفه آشنا هستید، امام حسین(ع) معشوق شماست، شدید به ابی‌عبدالله(ع) وابسته‌اید. بعد از دعای عرفه آنجایی که اعضا و جوارح و جسم را تشریح می‌کند، ابتدای ورود به اصل دعا می‌گوید: «الهی لا تَمتنی علی غضبک» خدایا روز مرگ حسین، حسین را با خشمت از دنیا نبر، آن لحظه به من خشم نگیر که مرگ من با خشم تو باشد. این گناه است که انسان را به انکار و تکذیب می‌کشد. من دیدم آنهایی که هیئتی و مسجدی و دعاخوان در مسجد بودند، پولدار شدند؛ قبل از چهل سال پیش آنها را دیده بودم که خانه و زندگی را در این محل فروختند و رفتند بالا و کراواتی شدند و دخترهایشان بی‌حجاب شدند و زن‌هایشان همین‌طور؛ قبلاً من را می‌شناختند و در محل مسجد می‌آمدند، دعا می‌خواندند، پای منبر بودند. یک وقت یکی از آنها را که خیلی وقت بود ندیده بودم دیدم، به من احترام می‌کرد، گفتم: کجایی؟ گفت: از شرّ دین و محراب و مسجد و هیئت و سینه زدن خلاص شدم. آن وقت شما ببینید انبیا و ائمه که حتی فکر گناه نکرده بودند، چقدر شب‌ها گریه می‌کردند، چقدر در خانۀ خدا ناله می‌زدند و اشک می‌ریختند.
انتهای پیام /
متن کامل، صوت و کلیپ های این سخنرانی را - اینجا - ببینید
