دعاى آن حضرت عليه السلام در وقت پناه بردن به خداى عزوجل
̶ خدايا! مرا با بريدن از ديگران و با پيوستن به تو خالص گردان.
̶ و با تمام وجودم به سمت تو روى آورده ام.
̶ و از آنكه به تو محتاج است، روى گردانده ام.
̶ و خواهشم را از آنكه به فضل تو بى نياز نيست، برگردانيده ام.
̶ و ديدم كه حاجت خواستن محتاج از محتاج، سبك رأيى و ديوانگى است.
̶ خداوندا! چه بسيار انسان هايى را ديدم كه از ديگران، عزت طلبيدند و ذليل شدند و از غير تو طلب ثروت كردند و فقير شدند و طلب بالارفتن نمودند و پست شدند.
̶ با ديدن اين نوع افراد، انسان دورانديش، راه درست مى رود و همين عبرت گرفتن او سبب توفيقش مى شود و اين انتخاب، او را به راه صواب راهنما مى شود.
̶ پس اي مولاى من! يگانه و پاسخ گوى نيازهايم تويى و نه هر كسى كه از او خواهش و تقاضا مى شود و برآورنده ى نياز من تو هستى.
̶ (خدايا!) قبل از آنكه كسى را بخوانم، تو را مى خوانم و به كسى جز تو اميد ندارم و كسى در دعايم در كنار تو نيست و دعايم، تو و كسى ديگر را با هم در برنمى گيرد.
̶ خداى من! يكتايى و يگانگى فقط از توست و ملكه ى قدرت بى نيازى از آن توست و فضيلت حول و قوة و والايى و بلند مرتبگى از آن تو مى باشد.
̶ (خدايا!) هر كسى در تمام زندگى خود، نيازمند رحمت توست و در كار خويش، مغلوب و در امور خود، مقهور و ناتوان و حالاتش مختلف و صفاتش در حال انتقال است.
̶ (پروردگارا!) تو برتر از آن هستى كه شبيه يا ضد داشته باشى و تو بزرگ تر از آن هستى كه همتا و مانند داشته باشى، پس پاك و منزه هستى، خدايى جز تو نيست.