هنگام پناه بردن به خداى بزرگ و توانا

از دعاهاى امام عليه السلام است هنگام پناه بردن به خداى بزرگ و توانا

•    پروردگارا، از غير بريده ام و تنها دل به تو سپرده ام.
•    و با تمام وجود روى به تو آورده ام.
•    و از آنانى كه خود گداى كوى تواند روى برتافته ام.
•    و روى خواهش از كسانى كه خود نيازمند فضل تواند به ديگر سو گردانده ام.

•    و آگاهم كه گدايى از گدايان از سفاهت رأى و ضلالت فرد است.
•    خداى من، چه بسيار مردمانى ديده ام كه عزت از غير تو خواستند و به خوارى درافتادند، و ثروت از غير تو طلبيدند و بى برگ و نوا گشتند، و به دنبال برزگى بودند و به فلاكت فرورفتند.

•    پس دورانديشى كه از اين امور عبرت گرديد، راه خطا نرفته و با حسن انتخاب به جاده كمال راه يافته.

•    پس مولاى من، تويى خواهشم نه هر كسى؛ تويى صاحب حاجتم نه هر ناكسى.

•    تويى يگانه در دعايم نه ديگرى هيچ كس در اميدم با تو شريك نباشد و هرگز كسى در دعايم همراهى با تو نشايد و در ندايم تو را همتايى نباشد.

•    معبودم، يگانه و يكتايى و صاحب قدرتى ازلى و داراى نهايت نيرويى و بسى توانايى، و تويى كه تنها داراى مرتبه عالى و مقام والايى.

•    غير از تو همه تهيدست و محتاجند، در كارشان ناتوان و بيچاره اند و در امورشان زبون و مقهورند، حالاتشان گوناگون و صفاتشان ناپايدار است.

•    پس خدايا، اين تويى كه برتر از آنى كه تو را همانند و رقيبى باشد و والاتر از آنى كه تو را همسان و همتايى بود، منزهى و جز تو خدايى نباشد.