حمايت صهيونيسم از بهائيان

انگلستان پس از تصرف فلسطين، با تحصيل «قيمومت» فلسطين از جامعه ملل در سال هاي 1922 ـ 1923 م. سلطه خود را بر آن ديار مستقر کرد.

مسلمانان عرب فلسطين که سخت با ستم مستعمراتي بريتانيا مخالفت ميورزيدند، بريتانيا را واداشت تا در امر اسکان فلسطين، با مردمي که آماده حفظ منافعش باشند، بيش از پيش بر صهيونيست ها تکيه کند. و از طرح «استعمار» آنان جانبداري نمود.

 روزنامه انگليسي «منچستر گاردين» پيش از وقوع اين تصميم نگاشت: «وقتي تمام فلسطين با اطمينان کامل زير نظارت و حکم ما قرار گرفت، آنوقت به مجرد عقد قرار داد صلح، سياست ما به هر نحو و وسيله اي که باشد تشويق مهاجرت يهوديان بدانجا خواهد بود!...».

«آيريش تايمز» اعلام کرد: «از لحاظ بريتانيا بهترين راه دفاع از کانال سوئز با استقرار مردمي در فلسطين خواهد بود که به ما علاقمند باشند...».[1] .

«ماکس نوردو» از شخصيت هاي متشخص «صهيونيسم» در 1919 م، طي سخناني که در «اکبرت ها» ايراد کرد، تعهدات متقابل صهيونيست ها و هيأت حاکمه انگليس را يکايک بر شمرده و گفته بود:

«ما مي دانيم که شما از ما چه مي خواهيد، شما مي خواهيد که ما پاسداران کانال سوئز باشيم، نگهبان راه شما به هند از طريق خاور نزديک باشيم. ما براي انجام اين خدمات دشوار نظامي آماده ايم. اما اجازه دهيد قدرتي باشيم تا بتوانيم اين وظائف را به انجام رسانيم».[2] .

«انگليسي ها با پي گيري تمام در وصول به هدف، يعني تأسيس و تشکيل اين «قدرت» در فلسطين مجاهده کردند. و صهيونيست ها اگر چه بخش ناچيزي از جمعيت را تشکيل مي دادند، در مقام نمايندگان يک «شرکت عمده جهاني»: موقعيت حاکمي را در اقتصاد فلسطين به دست آوردند و در عرصه هاي سياسي و نظامي، از مساعدت گردانندگان کميته قيمومت جامعه ملل برخوردار بودند...».[3] .

در 25 آوريل 1920 شوراي عالي متفقين، قيمومت فلسطين را به دولت انگلستان داد. و 22 ژوئيه 1922 اين سمت از طرف شوراي مجمع اتفاق ملل به دولت انگليس ابلاغ گرديد و موضوع تأسيس «کانون ملي يهود» در فلسطين که جزء دستور قيمومت بود، باتوجه به اعلاميه «بالفور» دولت قيم را موظف ساخته بود که استقلال و خود مختاري اين کانون را تأمين نمايد. و در ماده 4 کارگزاري، يهود را در همکاري با دولت قيم، به منظور تأسيس کانون ملي، به رسميت شناخته بود. بااين تصريح که کارگزاري مزبور بمنزله سازمان يهود مي باشد و در ماده 6، قيد شده بوده دولت قيم بايد وسايل و موجبات مهاجرت و اسکان يهودي ها را... فراهم سازد...

بعد از آنکه در 1920 دستور قيمومت در «سان رمو» امضاء شد، دولت انگليس به اداره اين منطقه اقدام نمود و سر هربرت ساموئل که از خانواده هاي معروف يهودي هاي انگليس بود به عنوان نخستين کميسر عالي فلسطين انتخاب شد.[4] .

سر هربرت ساموئل چنانچه در فصل گذشته به آن اشاره کرديم نسبت به بهائيان و عباس افندي، که در ماجراي تصرف فلسطين و اشغال آن توسط نيروهاي انگليس جاسوسي انگلستان را به عهده داشتند، توجهي خاص پيدا کرده، ضمن شرکت در تشييع جنازه عباس افندي بهائيان را بر خلاف مسلمانان عرب که همواره نسبت به استعمار بريتانيا خشم و کينه داشتند، مورد تجليل و احترام قرار داده بود.

 هربرت، سموئل (ساموئل) samuel Herbert  ـ ( 1870 - 1963 م) بنا به تصريح کتاب «موسوعة المفاهيم و المصطلحات الصهيونية» تأليف دکتر عبد الوهاب محمد الميري[5]  نخستين کميسر عالي (مندوب سامي) در فلسطين بوده و در يک خانواده بازرگان از اشراف يهودي ارتودکس متولد گرديده است.

وي با تحصيلات سنتي مذهبي، نخستين وزير يهودي است که وارد کابينه انگلستان گرديد.

سموئل عقيده داشت که راه حل صهيونيستي براي مسئله يهود نمي تواند يک راه حل عملي باشد، ولي در سال 1914 اين عقيده ي خود را کنار گذاشت و پيشنهاد نمود که يک کشور يهودي برپا گردد که کانون فرهنگ و تمدن جديد و در ضمن خادم منافع انگلستان در منطقه باشد.

در سال 1915 يادداشتي پيرامون آينده فلسطين تقديم هيأت وزيران کرد و سپس يادداشت ديگري در مورد امکان برپائي يک کشور يهودي در فلسطين تقديم نمود و خواستار شد که فلسطين تبديل به تحت الحمايه گردد تا براي سازمان هاي يهودي امکان برخورداري از تسهيلات مربوط به خريد زمين و برپائي آبادي هاي يهودي نشين ميسر گردد و همچنين پيشنهاد کرد که براي مهاجرت يهوديان به فلسطين اولويت داده شود، او سپس در جريان عنوان کردن وعده بلفور سهمي داشته است.

ساموئيل بعلت توجه و خوي استعماري و صهيونيستي به عنوان نخستين کميسر عالي انگلستان در فلسطين در سال 1920 پس از اينکه فلسطين به صورت تحت الحمايه در آمد، برگزيده شد.

وي در اوت همان سال قانون مهاجرت را که به شانزده هزار و پانصد يهودي اجازه ورود به فلسطين را مي داد تهيه نمود ولي به علت عکس العمل اعتراض آميز اعراب، انگلستان به طور محدود از اين سياست صرفه نظر کرد، و در جهت مفهوم «نيروي گنجايشي کشور» قدم برداشت، ولي با اين حال تعداد يهوديان در فاصله سال هاي 1918 تا 1925 از يک صد و پنج هزار به يک صد و هجده هزار نفر افزايش يافت.

ساموئيل به فعاليت هاي اقامت گزيني صهيونيستي در سطوح مختلف ديگري نيز کمک کرده است از جمله به رسميت شناختن سازمان هاي سياسي صهيونيستي در فلسطين و همچنين به رسميت شناختن زبان عبري به عنوان يکي از زبانهاي محلي فلسطين. در دوران فرمانروائي ساموئيل تعداد آبادي نشين هاي صهيونيستي در فلسطين از چهل و چهار به يکصد آبادي نشين افزايش يافت.

---------------------------------------------------

پی نوشت ها :

 [1] «تاريخ صهيونيسم»، ج 2، ص55.

[2] «از ماکس نوردو به مردم خود»، ص57.

[3] «صهيونيسم»، ص126.

[4] «تاريخ خاورميانه»، ص325.

[5] اين کتاب از طرف: «مرکز الدراسات السياسية و الاستراتيجية بالاهرام» در سال 1975 م در قاهره منتشر شده است. دائرة المعارف صهيونيسم مذکور، شرح حال هربرت ساموئل را به عنوان يکي از شخصيت هاي بزرگ صهيونيسم جهان در صفحه 241 نگاشته است.