پیامبر(ص) نسبت به تمام مردم جهان مهرورز بودند

به گزارش روابط عمومی موسسه فرهنگی دارالعرفان، استاد حسین انصاریان، استاد حوزه و مفسر قرآن کریم طی سخنرانی در حسینیه هدایت به بیان قدرت پروردگار بی‌همتا در عالم هستی پرداخت و اظهار داشت: حضرت ابراهیم(ع) در دعاهای خود خطاب به پروردگار، نسل خود و ملت‌های بعد از خود را در نظر داشت. او درخواست‌هایی کرد و در آخر دعای خود به پروردگار مهربان عالم عرضه داشت: «إِنَّکَ أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ». «عزیز» یعنی دارندهٔ قدرتی که شکست در آن راه ندارد. احدی در این عالم نمی‌تواند در برابر قدرت خدا بایستد و جلوی جریان قدرت را بگیرد چنانکه در آیات پایانی سورهٔ مبارکهٔ یونس دربارهٔ قدرت وجود مقدسش می‌فرماید: «إِنْ یرِدْکَ بِخَیرٍ فَلاَ رَادَّ لِفَضْلِهِ»بندهٔ من! اگر خیری را برای تو بخواهم، هیچ قدرتی نمی‌تواند جلوی خیررسانی من بایستد. من خیرم را به تو می‌رسانم؛ حالا همهٔ درها و راه‌ها را به روی تو ببندند و همهٔ موانع را در مسیر زندگی‌ات ایجاد کنند، فایده‌ای ندارد؛ «وَ إِنْ یمْسَسْکَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلاَ کَاشِفَ لَهُ إِلاَّ هُوَ» اگر بنا باشد که زیانی هم به تو برسانم، هیچ قدرتی در این عالم نیست که جلوی رساندن زیان مرا به تو بگیرد. حالا زیان به‌طرف تو بیاید، کجا می‌خواهی فرار کنی و کجا می‌خواهی بروی؟ زیان به‌دنبال توست و هر جا بروی، تو را می‌گیرد.

وی ادامه داد: این قدرت خداوند و حضرت حق است. من نباید از پروردگار فراری باشم؛ او نسبت به من مهربان، محسن، رئوف و کریم است. اگر ضرری هم در مسیر من قرار دارد و می‌خواهد به من برسد، باید به خودش متوسل بشوم تا رد ‌شود. در دعای کمیل داریم: «وَأسْتَشْفِعُ بِکَ إلی نَفْسِکَ» من خودت را شفیع قرار می‌دهم که گره را برای من باز بکنی. باز هم می‌کند! 

استاد انصاریان با اشاره به گستره رحمت پیغمبر اسلام(ص)، تصریح کرد: وقتی عمق آیات قرآن کریم را درک کنیم، می‌بینیم تمام درهای رحمت دنیا و آخرتِ خدا فقط به‌سبب وجود پیغمبر(ص) به روی انسان باز می‌شود. این یک حقیقت یقینی است که بدون پیغمبر اکرم(ص)، درِ هیچ رحمتی در دنیا و آخرت به روی ما باز نمی‌شود. آدم غصه می‌خورد که از زمان خود پیغمبر(ص) تا الآن، خیلی از مردان و زنان خودشان را از زیر سایهٔ نبوت پیغمبر بیرون بردند و ظاهر و باطنشان، دنیایشان، اعمالشان، رفتارشان و کردارشان دچار فرهنگ شیاطین شد. خیلی از آنها نجات پیدا نکردند و بی‌دین، مشرک، کافر و منافق مردند. اینها مانند درخت خشک و بی‌میوه مردند، مگر کسانی که به‌علتی به توبه برخورد کردند.

این استاد برجسته حوزوی با ذکر آیات قرآن کریم، خاطرنشان کرد: خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «وَ مَا أَرْسَلْنَاکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ»، اصلاً من تو را مبعوث به رسالت نکردم، مگر برای مهرورزی به جهانیان. اگر همهٔ قرآن را بگردید، چنین ویژگی‌ای که در این آیه برای پیغمبر(ص) بیان شده، برای هیچ‌کدام از 124 هزار پیغمبر بیان نشده است. امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند: خداوند برای رسولش از 124هزار پیغمبر پیمان گرفت که به او مؤمن باشند، او را قبول داشته و متوسل به او باشند. پروردگار چقدر قدرت مهرورزی و مایهٔ محبت به این وجود مقدس داده است که اگر این مهر، محبت، نیکی و احسان را برای «عَالَمِینَ» هزینه کند، از آن کم نمی‌آید و انگار هنوز سرجایش است!

وی اظهار داشت: امام صادق(ع) در یک روایت می‌فرمایند: جامعه در جهان سه گروه هستند و دیگر گروه چهارمی نیست. در دنیا، گردش عده‌ای تا زمان مرگشان، فقط و فقط دور شکم و شهوت است. این‌قدر می‌چرخند و می‌چرخند تا پیر و استخوانی و خشک شوند؛ آخر عمری هم که چون قدرت ندارند و دور شکم و شهوت می‌چرخند، یک‌جا خیلی آهسته از چرخیدن می‌مانند و می‌افتند و کارشان تمام می‌شود. یک گروه هم طواف‌کنندهٔ دور قلبشان هستند. طواف اینها خوب است و دائم برای اصلاح قلبشان می‌چرخند. اینها کار دیگری نمی‌خواهند بکنند؛ اگر آدم بخواهد کاری برای قلب بکند، برای اصلاحش می‌کند. این افراد خوب هستند و به منزل هم می‌رسند؛ اما نه مثل طایفهٔ سوم. گروه سوم به دور پروردگارشان می‌چرخند و دور و بر خداوند هستند. نیت اینها این است که با این اتصال معنوی به پروردگار، راه رسیدن تمام فیوضات الهی را به‌طرف خودشان باز بکنند. اینها دیگر خیلی آدم‌های فوق‌العاده‌ای هستند!