مرگ و فرصت ها، ص: 73

شديد، ديگر نمی توانيد اعمال را انجام ندهيد، بله بايد عمره را بجا بياوريد. اگر انجام نداده به ايران بياييد، كل زن های دنيا بر شما حرام هستند.

بعد از محرم شدن اولين كاری كه شروع می شود، طواف كعبه است، كه هفت دور است. شما تا دور سوم اگر خسته و پشيمان شدی، می توانی طواف را قطع كنی و بيرون بيايی. اما اگر وارد طواف چهارم شدی، ديگر نمی توانی آن را قطع كنی، بايد تا دور هفتم تمامش كنی و حق بيرون آمدن از مطاف را نداری، چون حرام است.

روزه اعتكاف مستحب است اما اگر دو روز معتكف بودی روز سوّم بر شما واجب می شود.

شخصی كه محرم نبود، در كنار حضرت مجتبی عليه السلام شروع به طواف كرد، گفت:

يابن رسول اللّه! من بدهكارم، مال مردم خور نيستم، اما ندارم كه بدهم، واقعاً قصد جدی دارم كه پول طلب كار را بدهم. او گريبانم را گرفته و می گويد: طلبم را بده! من به او گفتم: به اين كعبه قسم ندارم، ولی طلب تو را می دهم، می گويد: اگر نداری، بايد كسی ضامن شود كه اگر پول را ندادی، او پول مرا بدهد. من هيچ كس را در مكه غير از شما نمی شناسم.

امام عليه السلام فرمود: طلبكار كجاست؟ گفت: بيرون از مسجد الحرام است. حضرت با حال احرام از طواف بيرون آمد، به طلبكار گفت: اگر اين طلب تو را نداد، من ضامن هستم. قبول كرد. حضرت برگشت و بقيه طواف را انجام داد. در سعی بين صفا و مروه، كسی به حضرت عرض كرد: آقا! در طواف واجب، آن هم دور پنجم و ششم، چرا بيرون رفتيد؟- بعضی ها از امام و خدا جلوتر می افتند- حضرت عليه السلام فرمودند:

كاری مهم تر از طواف به وجود آمد؛ و آن هم نجات يك گرفتار بود. «1» زنی كه بچه اش به دنيا آمده و شيرخوار است، اگر روزه بگيرد، شير بچه كم می شود و بچه ای كه شير كم بخورد، قوای بدنيش ضعيف می شود، لذا پروردگار به اين زن دستور می دهد كه روزه نگير؛ زيرا روزه بر تو حرام است، چون اين روزه به

______________________________
(1)- وسائل الشيعة: 10/ 550، باب 7، حديث 14092؛ «مَيْمُونِ بْنِ مِهْرَانَ قَالَ كُنْتُ جَالِساً عِنْدَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ عليه السلام فَأَتَاهُ رَجُلٌ فَقَالَ لَهُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله عليه و آله إِنَّ فُلَاناً لَهُ عَلَيَّ مَالٌ وَ يُرِيدُ أَنْ يَحْبِسَنِي فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا عِنْدِي مَالٌ فَأَقْضِيَ عَنْكَ قَالَ فَكَلِّمْهُ قَالَ فَلَبِسَ عليه السلام نَعْلَهُ فَقُلْتُ لَهُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله عليه و آله أَ نَسِيتَ اعْتِكَافَكَ فَقَالَ لَهُ لَمْ أَنْسَ وَ لَكِنِّي سَمِعْتُ أَبِي يُحَدِّثُ عَنْ جَدِّي رَسُولِ اللَّهِ صلی الله عليه و آله أَنَّهُ قَالَ مَنْ سَعَی فِي حَاجَةِ أَخِيهِ الْمُسْلِمِ فَكَأَنَّمَا عَبَدَ اللَّهَ عز و جل تِسْعَةَ آلَافِ سَنَةٍ صَائِماً نَهَارَهُ قَائِماً لَيْلَهُ.»

الكافی: 2/ 198، حديث 9؛ «صَفْوَانَ الْجَمَّالِ قَالَ كُنْتُ جَالِساً مَعَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام إِذْ دَخَلَ عَلَيْهِ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ مَكَّةَ يُقَالُ لَهُ مَيْمُونٌ فَشَكَا إِلَيْهِ تَعَذُّرَ الْكِرَاءِ عَلَيْهِ فَقَالَ لِي قُمْ فَأَعِنْ أَخَاكَ فَقُمْتُ مَعَهُ فَيَسَّرَ اللَّهُ كِرَاهُ فَرَجَعْتُ إِلَی مَجْلِسِي فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام مَا صَنَعْتَ فِي حَاجَةِ أَخِيكَ فَقُلْتُ قَضَاهَا اللَّهُ، بأبي أَنْتَ وَ أُمِّي فَقَالَ أَمَا إِنَّكَ أَنْ تُعِينَ أَخَاكَ الْمُسْلِمَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ طَوَافِ أُسْبُوعٍ بِالْبَيْتِ مُبْتَدِئاً ثُمَّ قَالَ إِنَّ رَجُلًا أَتَی الْحَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ عليه السلام فَقَالَ، بأبي أَنْتَ وَ أُمِّي أَعِنِّي عَلَی قَضَاءِ حَاجَةٍ فَانْتَعَلَ وَ قَامَ مَعَهُ فَمَرَّ عَلَی الْحُسَيْنِ صلی الله عليه و آله وَ هُوَ قَائِمٌ يُصَلِّي فَقَالَ لَهُ أَيْنَ كُنْتَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ تَسْتَعِينُهُ عَلَی حَاجَتِكَ قَالَ قَدْ فَعَلْتُ بأبي أَنْتَ وَ أُمِّي فَذُكِرَ أَنَّهُ مُعْتَكِفٌ فَقَالَ لَهُ أَمَا إِنَّهُ لَوْ أَعَانَكَ كَانَ خَيْراً لَهُ مِنِ اعْتِكَافِهِ شَهْراً.»