فراز 4 از دعای 53 ( اعتراف به خطاها در درگاه الهی )

اى پروردگار من! بر اين حالت كه از پاى لغزيده‌ام و با سر و روى به خاك فرو افتاده‌ام ترحم فرماى و جهل مرا به حلم و گذشت و بخشايش خويش ناديده انگار و از بركت احسان و نيكوكارى خود از كارهاى ناشايست من درگذر. من آن بنده‌ى گناهكار توام كه به گناهانم اعتراف دارم و به خطاياى خود اقرار آورم. هم اكنون دستهاى بد كرده و پيشانى لكه خورده‌ى من به درگاه تو با مسكنت پيش آمدند تا هر چه خواهى بر من روا دارى و مرا از اسارت اميال و آرزوهايم به در آورى. پروردگارا! مويم سپيد و رويم سياه است. روزگار جوانيم سپرى شده و عمرم به سر آمده و اجلم فرا رسيده است. اى خداى من! بر موى سپيد و روى سياهم رحم كن. بر موجودى كه ديگر تاب و توانى ندارد ببخشاى. بر ضعف من و مسكنت من ترحم فرماى. مرا درمانده و بينوا بنگر و دستم بگير. راه چاره را از چهار طرف به روى من بسته بين و چاره‌ى من بيچاره بساز.