تشدید مبارزات

 با پیش آمدن حادثۀ خونین 19 دی 1356 در ایام محرم و حمله به حوزۀ علمیه قم ، خطبا و گویندگان مذهبی بهانۀ خوبی برای حمله به دستگاه پیدا کرده بودند . آنها تا آخر ماه صفر ، که ایام تبلیغی محسوب می شود وبا توجه به فضای باز سیاسی که جرأت دو چندان شده بود ، سخنرانان بطور مستقیم بر ضد شاه سخن می گفتن و شاه را آدمی بی دین و بی پروا معرفی می کردند که هیچ باکی از ریختن خون بی گناهان و حمله به حوزۀ امام صادق (ع) و کشتن فرزندان معنوی حضرت ندارد .
پس از آن ، حوادث خونین دیگری در گوشه و کنار مملکت رخ داد. این کشتارهای پی درپی و نیز مراسم اربعین آنها ، که در همۀ شهرهای ایران و بطور هماهنگ بر پا می شد ، تظاهرات خیابانی و شورش های گسترده ای را همراه داشت . بدین صورت چرخ انقلاب هر چه تندتر به گردش درآمد .
جلسات روحانیت مبارز ، که در یک محل و با شرکت حدود 20 نفر برگزار میشد ، با پیوستن عدۀ بسیاری ، بصورت مجالس منطقه ای درآمد . جلسات به تعداد مناطق تهران ، به 14 رسید و در رأس هر یک فردی ممتاز قرار گرفت که کارها را سروسامان  می داد. در آخر قرار شد که تصمیمات کلی در مرکز گرفته شود ، بنابراین از هر منطقه ای دو نفر در جلسات مرکزی شرکت می کردند ، کارها برنامه ریزی و به دیگر مناطق اعلام می شد . به علاوه اعلامیه های پرمحتوایی با امضای تمامی اعضا صادر میشد که به خوبی حرکت مردمی را هدایت کرده ، شدت می بخشید.