در هر کارى رضاى خدا را در نظر بگیریم

وقتى به جایى برسیم که دیگر از غیر خدا لذتى نبریم، تازه به اول مقام رسیده‏ایم، بعد از آن جا به بعد خیلى جاده باید طى کنیم، اول راه آن جایى است که ما از غیر خدا لذت عمقى نبریم، نه این که از خوردن و پوشیدن و رفاقت لذت نبریم. این قطع نمى‏شود. منظور این است که تمام لذت‏ها باید فانى در لذّت حق شود. به رفیقم مى‏خواهم یک لحظه نگاه کنم، اول باید رضاى خدا را کسب کنم و بعد در خودم نگاه کنم، مى‏خواهم لقمه را بردارم و بخورم، اول باید رضاى خدا را کسب کرده باشم، بعد بخورم، خب آن لقمه را انسان مى‏خورد، شیرین است، شور است، ترش است، لذت دارد، اما لذتش دیگر فانى در لذت خداست. این که با غفلت از خدا همه کارى کنم و فقط گاهى به یاد خدا باشم، این مرا به جایى نمى‏رساند.