طالبان حضرت حق

   به اعتقاد بيداران راه ، طالبان خدا بر سه دسته اند :
اوّل : اهل زهد و عبادت كه به اميد بهشت و پاداش اخروى يا پاداش روحانى ديگرى از قبيل كرامات ، خدا را پرستش مى كنند و خداوند از راه فضل و عنايتش خودش را به آنها در حدّ جهاد آنان مى شناساند .
دوّم : حكماى حكمت الهى كه خداوند از راه جلال و جبروت خود ، خود را به آنها مى شناساند ؛ ولى اينان با استدلال و منطق نمى توانند جلال و جبروت الهى را درك كنند و در ادراك صفات و آثار خداوندى سرگردان و از ادراك حقيقت توحيد به كلّى عاجزند و ماحصل گفتارشان اين است كه ذات الوهيّت و حضرت احديّت ، لا يدرك است و نتيجه علم ما اين است كه مى دانيم كه از ادراك او عاجزيم .
سوّم : عرفا كه خداوند به وسيله اشراق ، خود را به آنان مى شناساند ، يعنى عارف به حالى مى رسد كه از ما سوى اللّه منقطع گشته ، از حدود تعيّنات شخصى خارج مى شود و فانى محض گشته به خدا باقى مى شود  .به عقيده عرفاى شامخين كه ماحصل نبوت انبيا و امامت امامان عليهم السلام است ، انسان ، علت غايى آفرينش و نتيجه خلقت و تاج جهان است ، انسان ، اگرچه بر حسب ترتيب ظهور آخر است ، ولى در نظر خداوند و بر حسب مقام شرفى ، اوّل است .
*
 در ازل پرتو حسنت ز تجلى دم زد
جلوه اى كرد رخت ديد ملك عشق نداشت
عقل مى خواست كز آن شعله چراغ افروزد
مدعى خواست كه آيد به تماشاگه راز
ديگران قرعه قسمت همه بر عيش زدند
جان علوى هوس چاه زنخدان تو داشت
حافظ آن روز طرب نامه عشق تو نوشت
كه قلم بر سر اسباب دل خرم زد
*
عشق پيدا شد و آتش به همه عالم زد
عين آتش شد از اين غيرت و بر آدم زد
برق غيرت بدرخشيد و جهان بر هم زد
دست غيب آمد و بر سينه نامحرم زد
دل غم ديده ما بود كه هم بر غم زد
دست در حلقه آن زلف خم اندر خم زد
كه قلم بر سر اسباب دل خرم زد
تا انسان اسير شهوت و هوس است از خدا دور است ؛ ولى چون كشش حبيب در او زياد شود و پشت پا به عالم حس و محسوس بزند و از باطن خود به نور معرفت روشن گردد ، شوق و وجد اتّصال به محبوب بر هر چيز فايق آيد ، به اين معنى كه چون ميراندن نفس و از ميان بردن تعيّنات انجام يابد ، حلاوت مشاهده جمال الوهيّت ، قلب او را به اهتزاز در آورد .
رواياتى ديگر در عظمت « لا إله إلاّ اللّه » آرى ، در كنار اين معرفت ، قول « لا إله إلاّ اللّه » انسان كه قول همه وجود او به خصوص قلبش مى باشد ، بها و قيمت بهشت است و گفتار نبىّ اكرم بر چنين كسان صادق است كه : ثَمَنُ الْجَنَّةِ لا إلهَ إلاّ اللّهُ .
پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله فرمود : هركس بگويد : « لا إله إلاّ اللّه » در بهشت از براى او درختى از ياقوت سرخ در زمينى كه هم چون مشك سفيد است كاشته مى شود ، در حالى كه شيرين تر از عسل و سپيدتر از برف و خوشبوتر از مشك است ، در آن روييده ميوه هايى است مانند پستان دختران بكر كه از پس هفتاد حلّه نمايان است .
جابر جعفى از امام باقر عليه السلام روايت كرده كه پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود : هر چيزى در جهان همتا و نظيرى دارد مگر سه چيز :
اوّل : ذات مقدس احديّت كه نظير ندارد .
دوّم : كلمه شريف « لا إله إلاّ اللّه » كه هم وزن و شبيه ندارد .
سوّم : اشكى كه از خوف خدا از چشم خارج شود كه براى آن وزنى نمى توان قايل شد و چنانچه بر صورت جارى گردد ، هيچ خوارى و ناراحتى پس از آن به آن صورت نخواهد رسيد .
ابو طفيل از اميرالمؤمنين عليه السلام روايت كند كه فرمود :
هيچ بنده مسلمانى نيست كه بگويد : « لا إله إلاّ اللّه » مگر اين كه اين گفتار بالا رود و به هر سقفى [ از گناهان ] كه برسد مى شكافد و به هر گناهى از گناهانش برخورد كند نابودش سازد تا آن كه پس از محو گناهان در صف حسنات و كارهاى نيك او قرار مى گيرد .
عَنْ أَبى حَمْزَةِ الثِّمالى قَالَ : سَمِعْتُ أَبا جَعْفَرَ عليه السلام يَقُولُ : مَا مِنْ شَىْ ءٍ أَعْظَمُ ثَوابا مِنْ شَهَادَةِ أَنْ لا إلهَ إلاّ اللّهُ لِأَنَّ عَزّ وَجَلّ لا يَعْدِلُهُ شَىْ ءٌ وَلا يَشْرَكُهُ فِى الْأَمْرِ أَحَدٌ .
ابو حمزه ثمالى مى گويد : از حضرت باقر عليه السلام شنيدم فرمود : هيچ عبادتى از نظر ثواب و اجر ، بالاتر از شهادت به كلمه « لا اله الا اللّه » نيست ، چون كه نه چيزى نظير و عديل حق است و نه كسى با خدا شريك است .
قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : مَا قُلْتُ وَلا قَالَ الْقَائِلُونَ قَبْلى مِثْلَ لا إله إلاّ اللّهُ .
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : نه من و نه گويندگان قبل از من ، كلمه اى مانند « لا اله الا اللّه » نگفتيم .
قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : خَيْرُ الْعِبادَةِ قَوْلُ لا إِلهَ إلاّ اللّهُ .
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : بهترين عبادت گفتار « لا اله الا اللّه » است . قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : مَا مِنْ مُؤْمِنٍ يَقُولُ لا إلهَ إلاّ اللّهُ إلاّ مُحِيَتْ ما فى صَحيفَتِهِ مِنْ سَيِّئاتٍ حَتّى تَنْتَهى إلى مِثْلِهَا مِنْ حَسَناتٍ .
 پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : هيچ مؤمنى نمى گويد « لا اله الا اللّه » مگر اين كه گناهان از نامه اعمالش محو مى شود تا آن كلمه كنار بقيه حسناتش قرار گيرد . عَنْ فُضَيْلٍ قَالَ : سَمَعْتُهُ يَقُولُ : أَكْثِرُوا مِنَ التَّهْليلِ وَالتَّكْبيرِ فَإِنَّهُ لَيْسَ شَىْ ءٌ أَحَبَّ إلَى اللّهِ مِنَ التَّكْبيرِ وَالتَّهْليلِ .
فضيل بن يسار مى گويد : از امام صادق عليه السلام شنيدم فرمود : « لا اله الا اللّه » و « اللّه اكبر » را زياد بگوييد ؛ چون در نزد پروردگار چيزى از اين دو ذكر ، محبوب تر نيست .
عَنْ أبى عَبْدِاللّهِ عليه السلام قَالَ : مَنْ قَالَ لا إلهَ إلاّ اللّهُ مُخْلِصا دَخَلَ الْجَنَّةَ وَإِخْلاصُهُ بِهَا أَنْ يَحْجُزَهُ لا إلهَ إلاّ اللّهِ عَمَّا حَرَّمَ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ .
امام صادق عليه السلام فرمود : كسى كه با اخلاص « لا اله الا اللّه » بگويد ، وارد بهشت مى شود و اخلاص ، گويى به آن است كه « لا اله الا اللّه » او را از تمام معاصى الهى باز دارد .
قسمت عمده اى از صفحات گذشته ، شرح اين روايت و مشابه آن است . در حقيقت « لا إله إلاّ اللّه » را بايد با معرفت و با اخلاص گفت ؛ زيرا « لا إله إلاّ اللّه » گفتن ، بدون اين كه آثار مثبت الهى در انسان تجلّى كند ، علت دخول در بهشت نيست.
عَنْ أَبى جَعْفَرٍ عليه السلام قالَ : قالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : آتَانى جَبْرَئيلُ بَيْنَ الصَّفا وَالْمَرْوَةَ فَقَالَ : يَا مُحَمَّدُ طُوبى لِمَنْ قالَ مِنْ أُمَّتِكَ لا إلهَ إلاّ اللّهُ مُخْلِصا .
امام باقر عليه السلام از نبىّ اكرم صلى الله عليه و آله نقل مى كند كه جبرئيل بين صفا و مروه بر من وارد شد و گفت : خوشا به حال كسى كه از امت تو « لا اله الا اللّه » را با اخلاص بگويد .
حذيفه يمانى كه از اصحاب نبىّ اسلام بود ، مى گفت : « لا إله إلاّ اللّه » هميشه غضب الهى را از بندگان بر مى گرداند ، مادامى كه سلامت دين را بر دنيا مقدّم بدارند ؛ ولى هرگاه باكى از نقصان در دين نداشته باشند و فقط در فكر تكميل جهات مادى دنيوى خود باشند و در عين حال « لا إله إلاّ اللّه » بگويند ، از آنان پذيرفته نيست و به آنها گفته مى شود : دروغ مى گوييد و در اين كلمه راستگو نيستيد . پيامبر عزيز صلى الله عليه و آله به امام على عليه السلام فرمود : براى شيعيان تو وحشتى در قبور نيست و ترسى به هنگام قيامت براى آنان نمى باشد ، گويى آنان را مى بينم كه به هنگام صيحه قيامت ، سر از خاك بر مى دارند و مى گويند : خدا را حمد كه حزن و اندوه را از ما برداشت ، پروردگار ما غفور و شكور است .
پيامبر عزيز اسلام صلى الله عليه و آله فرمود : به حق كه تمام شما داخل بهشت مى شويد ، مگر روى گردانان و آنان كه از اطاعت حق همانند شتر از اهلش رم كرده ، گفتند : يا رسول اللّه ! كه سرپيچى مى كند ؟ فرمود : كسى كه « لا إله إلاّ اللّه » نمى گويد ، من شما را سفارش مى كنم زياد « لا إله إلاّ اللّه » بگوييد قبل از اين كه بين شما و اين كلمه طيّبه جدايى بيفتد ، اين كلمه به حقيقت كلمه توحيد ، كلمه اخلاص ، كلمه تقوى ، و كلمه طيّبه و دعوت حق و ريسمان محكم الهى و بها و قيمت بهشت است .
از امام صادق عليه السلام نقل شده : فقرا خدمت نبىّ اكرم صلى الله عليه و آله رسيدند و گفتند : آنان كه از مال دنيا نصيبى دارند ، مى توانند در راه خدا بنده آزاد كنند ، ما نمى توانيم ، قدرت بر حج دارند ، ما نداريم ، صدقه مى دهند ، ما نمى توانيم ، جهاد مى كنند ، براى ما ميسر نيست ، پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : كسى كه صد بار « اللّه اكبر » بگويد ، بهتر از آزاد كردن صد بنده است و كسى كه صد بار تسبيح بگويد ، بهتر از صد قربانى است و كسى كه حق را حمد بگويد ، بهتر از صد اسب با بار و زين و لجام و ركاب است كه در راه خدا قرار دهد و كسى كه صد بار « لا إله إلاّ اللّه » بگويد از نظر عمل ، در آن روز بهتر از همه است ، مگر كسى زيادتر از او بگويد . اين خبر به گوش اغنيا رسيد و به گفتار آن حضرت عمل كردند ، فقرا به محضر حضرت برگشتند و داستان را گفتند ، حضرت فرمود : اين فضل خداست كه به هركس بخواهد عنايت مى كند .