ابوبكر فرزند امام حسن مجتبى عليه السلام و مادرش ام وَلَد (كنيز) بود نام وى را نُفَيْلَه، امِّ اسحاق، و نيز «رَمْلَه» نوشته اند. به اعتقاد برخى وى و قاسم بن حسن از يك مادر بودند.
به روايت برخى منابع، امام حسين عليه السلام دخترش سكينه را به ازدواج وى درآورد.
ابوبكر همراه عمويش امام حسين عليه السلام از مدينه تا مكه و سپس به كربلا آمد و در روز عاشورا به ميدان رفت و پس از نبردى دلاورانه با تير «عبداللَّه عُقْبَه غَنَوى» به شهادت رسيد. امام باقر عليه السلام در حديثى قاتل وى را عُقْبَه غَنَوى معرفى كرده است، ولى برخى قاتل او را حرملة بن كاهل اسدى دانسته اند. بنابراين احتمال مى رود، چنان كه صاحب بحارالانوار اشاره كرده است عبداللَّه بن عقبه و حرمله در به شهادت رساندن وى شريك بوده باشند.
ابوالفرج اصفهانى شهادت ابوبكر بن حسن عليه السلام را پيش از شهادت قاسم بن حسن دانسته است. ولى برخى ديگر شهادتش را پس از شهادت قاسم آورده اند.
مقصود شاعر نيز در شعر زير همين ابوبكر بن حسن عليه السلام است:
وَعِنْدَ غَنيٍّ قَطْرَةٌ مِنْ دِمائِناوَفِى اسدٍ اخْرى تُعَدُّ وَتُذْكَرُ
در قبيله «غنى» قطره اى از خون ما هست [كه بايد انتقام بگيريم ] و در قبيله «اسد» نيز خون ديگرى از ما است كه فراموش نمى كنيم.
در زيارت منسوب به ناحيه مقدسه از وى چنين ياد شده است:
«السَّلامُ عَلى أَبِى بَكْرِ بْنِ الْحَسَن بْنِ عَلِىِّ الزَّكِىِّ الْوَلىِّ المَرْمِىِّ بالسَّهْمِ الرَّوِى لَعَنَ اللَّهُ قاتِلَهُ عَبْدِاللَّهِ بْنِ عُقْبَةِ الغَنَوِىَّ.»
درود بر ابوبكر فرزند [امام ] حسن بن على عليه السلام پاك، يارى كننده و تيرخورده با تير كشنده، خدا قاتل او «عبداللَّه بن عقبه غنوى» را لعنت كند.
چون مختار ثقفى قيام كرد و در كوفه به حكومت رسيد، به جُست وجوى عبداللَّه غنوى پرداخت، ولى به وى اطّلاع داده شد كه به «جَزِيرَه» گريخته است. مختار نيز فرمان داد خانه اش را ويران و با خاك يكسان كنند.
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی
