زنان قهرمان کربلا

جلوه برجسته ديگر ياران ابى عبدالله(ع) اين است كه حضرت, بانوان فداكارى از بنى هاشم و غير آنها را در زمره ياران وفادار خويش داشت تا بانوان نيز بدانند كه مى توانند افتخار ((انصارالله)) شدن, ((انصارالحسين)) شدن را داشته باشند در رإس اينان ((زينب)) شير زن قهرمان كربلا است. قلم از توصيف اين بزرگ انسان تاريخ بشريت عاجز است تنها مى توان اين را گفت كه: او فاطمه ثانى است.
  
زن مگو مرد آفرين روزگار
 
زن مگو بنت الجلال اخت الوقار
 
زن مگو خاك درش نقش جبين
 
زن مگو دست خدا در آستين
   
ديگر بانوان هاشمى كه بهمراه حضرت بودند عبارتند از: ام كلثوم, ام هانى و رقيه ـ هر سه از دختران امام على(ع) ـ , رمله همسر امام مجتبى, سكينه بنت الحسين, فاطمه بنت الحسين, فاطمه دختر امام حسن و رباب دختر امرئ القيس.
 
از بانوان غير بنى هاشم: ام خلف همسر حضرت مسلم, ام وهب, همسر وهب, حسنيه كنيز سيدالشهدإ مادر شهيد منحج بن سهم, همسر جناده بن حارث و فكيهه خادمه منزل امام حسين(ع).
 
اين زنان فداكار بيشترين نقش را در فداكارى فرزندان و همسر خويش داشته اند.
 
ام خلف پس از شهادت همسرش مسلم, فرزندش خلف را ترغيب به فداكارى در ركاب امام حسين(ع) كرد او نيز با كشتن سى نفر از دشمنان سرانجام به فوز عظيم شهادت نايل آمد(1)
 
ام وهب به فرزندش گفت: از تو راضى نمى شوم مگر آن كه در ركاب امام حسين به شهادت برسى: ((مارضيت حتى تقتل بين يدى الحسين))(2)
 
همسر وهب نيز ضمن تشويق شوهرش عمودى به دست گرفته به همراه شوهر مى جنگيد كه با دعا و درخواست امام حسين(ع) به خيمه مخصوص بانوان برگشت.(3)
 
اين زنان فداكار, درس ايثار و فداكارى, درس حضور عفيفانه زنان در صحنه هاى اجتماعى و درس چگونگى عروج مردان از دامن خود را آموختند.
 
اگر اين بانوان فداكار نبودند چه بسا دشمنان, فرياد مظلوميت عاشورا را خاموش مى كردند اين حماسه ها و فريادها و ناله هاى از دل برآمده بود كه جلوى تحريف واقعه عاشورا را گرفت. فريادها و خطبه هاى آتشين زينب و ديگر بازماندگان نهضت عاشورا سند تثبيت نهضت خونين عاشورا بر تارك تاريخ شد.
   
به تعبير مورخ دانشمند مرحوم آيتى: ((... گفتن اين مطالب (فريادهاى افشاگرانه) لازم بود و قطعا اهل بيت در اين گفتار در نظر داشتند و مى دانستند كه فردا كه دشمن با عكس العمل اين كارها رو به رو شد اصرار خواهد كرد كه با هر قيمتى شده است تاريخ شهادت امام را تحريف كند و فكر مردم را در گمراهى بيندازد به همين جهت با كمال هوشيارى و مآل انديشى در هر انجمنى و در هر بازار و كوچه اى, در پاسخ هر پرسشى فصلى از آنچه روى داده بود مى گفتند و گوشه اى از تاريخ شهادت امام را روشن مى ساختند براى همين بود كه در همان روز اول ورود به كوفه سه نفر از بانوان اهل بيت خطبه خواندند و به اين فكر هم نيفتادند كه چون امام چهارم در ميان ما هست و هم با مردم كوفه و هم با ابن زياد سخن خواهد گفت ديگر نيازى به سخن گفتن ما نيست هر كدامشان كه فرصتى به دست آورد ولو از ميان كجاوه صدا بلند كرد و مردمى اغفال شده را در جريان صحيح مطلب گذاشت... من معتقدم كه امام چهارم و بانوان اهل بيت موقعى فكرشان آسوده شد و از پريشانى و اضطراب خاطر بيرون آمدند كه چند روزى در مركز خلافت ماندند و سخنان خود را گفتند و مردم شام را هم از اشتباه درآوردند و كارى كردند كه اگر تاريخ ويسى در شام هم مى خواست جريان واقعه كربلا را بنويسد جز آنچه طبرى و مفيد و ابو الفرج اصفهانى نوشته اند نمى توانست بنويسد در آن روز كه اهل بيت مى توانستند به بازگشت خويش علاقه مند باشند و راه مدينه را با خاطرى آسوده در پيش گيرند, داغدار بودند, با گريه و شيون به مدينه درآمدند و شهر مدينه را منقلب كردند اما از نظر هدف فكرشان آسوده بود و ديگر نگران آن نبودند كه تا فردا جريان عاشورا را به چه صورتى بنويسند و قيام اباعبدالله(ع) را چگونه توجيه كنند...))(21) دو زن در كربلا اين افتخار را داشتند كه در ركاب سالار شهيدان به شهادت برسند: ((يكى ام عبدالله بن عمير و ديگرى مادر عمروبن جناده)).
 

پی نوشتها:
 
1. رياحين الشريعه, ج3, ص;305 اعلام النسإ المومنات,ص142.
2. اعلام النسإ المومنات, ص373.
3. اللهوف فى قتلى الطفوف, ص44.