سعد بن عبداللَّه‏

وى غلام عمر (عمرو) بن خالد اسدى صيداوى و از شهيدان كربلاست. شيخ طوسى او را در شمار اصحاب امام حسين عليه السلام ذكر كرده است.
    
وى فردى بزرگوار، بلندهمت و شريف بود. در كوفه زندگى مى كرد و پس از شهادت مسلم بن عقيل عليه السلام همراه مولايش و چند نفر ديگر از شيعيان براى يارى امام حسين عليه السلام از كوفه خارج شد و در «عذيب الهجانات»  به آن حضرت پيوست. در آن هنگام، كاروان امام عليه السلام در محاصره لشكر حرّ قرار داشت. حرّ خواست مانع پيوستن اينان به حسين عليه السلام شود، اما با حمايت قاطعانه امام از آنها، از تصميم خود منصرف شد.
    
سعد و همراهانش روز عاشورا، در آغاز كارزار به دشمن حمله بردند و در جريان نبرد، در محاصره آنان قرار گرفتند. حضرت عباس عليه السلام به ياريشان شتافت و آنان را، كه مجروح بودند، از محاصره رهانيد. هنوز به خيمه ها نرسيده بودند كه دشمن بار ديگر به آنها نزديك شد. آنان نيز وارد جنگ شدند و در ادامه نبرد همگى در يك جا به شهادت رسيدند. پس از شهادت سعد و همراهانش، امام حسين عليه السلام چندين بار براى آنان طلب رحمت كرد.
    
در زيارت ناحيه نام غلام عمر بن خالد صيداوى، سعيد ذكر شده و چنين آمده است:
   
 «السَّلامُ عَلى عُمَرَ بْنِ خالِدِ الصِّيْداوى، السَّلامُ عَلى سَعيد مَوْلاهُ»
    
سلام بر عمر بن خالد صيداوى، سلام بر سعيد غلام او.
    
ولى در زيارت رجبيّه از سعيد به عنوان غلام عمرو بن خلف ياد شده است:
   
 «السَّلامُ عَلى عَمروِ بْنِ خَلَفٍ و سَعيد مَوْلاهُ»
   
سلام بر عمرو بن خلف و غلام او سعيد.