
راهيابى به بارگاه ربوبى
- تاریخ انتشار: 5 اسفند 1389
- تعداد بازدید: 779
تا اينجا به مناسبت كلمه مسجد ، شرحى كه از نظر آيات و روايات لازم بود ، دانستيد ؛ اكنون به خواست الهى به شرح روايت پرداخته مىشود . امام صادق عليهالسلام مىفرمايد : چون به در مسجد رسيدى ، به حقيقت بدان كه قصد و نيت كردهاى كه به در خانه سلطان بزرگ و عظيم الشأنى بروى و به بساطى راه يابى كه در آن بساط جز براى پاكان راهى نيست و براى غير صديقان براى احدى اذن جلوس در آن بساط و بارگاه وجود ندارد . در كتاب «المناقب» ابن شهرآشوب و «روضة الواعظين» فتّال نيشابورى مىخوانيم : وجود مقدس حضرت امام حسن مجتبى عليهالسلام چون وضو مىساخت ، بند بند بدنش مىلرزيد و رنگ مباركش زرد مىشد ؛ چون سبب اين حالت را از حضرت مىپرسيدند ، مىفرمود : سزاوار است كسى كه مىخواهد در پيشگاه حضرت ربّ العرش به بندگى بايستد ، رنگش زرد شود و در مفاصلش رعشه افتد !
و چون به مسجد مىرفت ، وقتى كنار درِ مسجد قرار مىگرفت ، سر به جانب آسمان بر مىداشت و مىگفت :
إلهي ضَيْفُكَ بِبابِكَ يا مُحْسِنُ قَدْ أَتاكَ الْمُسيءُ فَتَجاوَزْ عَنْ قَبيحِ ما عِنْدي بِجَميلِ ما عِنْدكَ يا كريم .
اى خداى من ! اين مهمان تو است كه به درگاه لطف و كرم و مرحمت و محبّتت ايستاده . اى مولاى نيكوكارم ! بندهاى تبه كار به نزدت آمده از كردار زشتش به خوبىهايت درگذر اى بزرگوار .
خداوند بزرگ را از ديدگاه قرآن مجيد در نظر بگيريد : لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحِيمُ ، اللّهُ لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ ، لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ، لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ يُحْيِي وَيُمِيتُ ، فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ ، اللَّهُ لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ ، لَهُ الْحَمْدُ فِي الأُولَى وَالآخِرَةِ ، وَمَا مِنْ إِلهٍ إِلاَّ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ ، وَهُوَ الْحَكِيمُ الْعَلِيمُ ، وَاللّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ ، وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ، وَاللّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ ، وَاللّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ ، وَاللّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ، وَكَانَ اللّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُحِيطاً ، وَكَانَ اللّهُ غَنِيّاً حَمِيداً.
جز او خدايى نيست ، رحمتش بىاندازه و مهربانىاش هميشگى است * خداى يكتا كه جز او هيچ معبودى نيست ، زنده و قائم به ذات [ و مدّبر و برپا دارنده و نگه دارنده همه مخلوقات ]است * جز او هيچ معبودى نيست ؛ تواناى شكستناپذير و حكيم است * جز او معبودى نيست ، زنده مىكند و مىميراند * پس برتر است خدا آن فرمانرواى حق [ از آنكه كارش بيهوده و عبث باشد ] * خداى يكتا كه معبودى جز او نيست ، پروردگار عرش بزرگ است * همه ستايشها در دنيا و آخرت ويژه اوست * و هيچ معبودى جز خداى يگانه قهّار نيست * و او حكيم و داناست * و خدا داراى فضل بزرگى است * و او شنوا و داناست * و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است * و خدا بسيار عطا كننده و داناست * و خدا به همه چيز داناست * و خدا همواره بر هر چيزى احاطه دارد * و خدا همواره بىنياز و ستوده است* .
ساير اوصاف جمال و جلال و كمال او را نيز در قرآن ببينيد ، آن گاه به روايات در باب توحيد و اوصاف حضرت حق بنگريد ، سپس با حوصلهاى كامل و دقتى وافر در صنع و آفرينش حضرت دوست نظر كنيد : در آفرينش خود و آنچه به شما عنايت شده ، در آفرينش موجودات ارضى ، سمايى ، بحرى ، برى ، ذره بينى و خلاصه از عرش تا فرش ، در كتبى كه با استناد به قرآن و روايات ، يا پيشرفت هاى علمى نوشته شده توجه بيشترى نماييد تا در حدّ ظرفيت عقلى و وجدانى خود به عظمت حضرت حق پى برده ، آن گاه بفهميد كه وقتى به مسجد مىرويد در خانه كدام ملك عظيم هستيد و كدام قدم در پيشگاه مقدس او راه دارد ؟!
آيا با بار گناه و دل سياه و آلوده بودن به رذايل نفسى و دور بودن از نيت پاك و عمل صحيح و خلاصه بدون پاك بودن درون و برون و مستقيم بودن ظاهر و باطن امكان ورود به مقام حضرت دوست هست ؟!
با اين نحوى كه اكثر مردم زندگى مىكنند كه آلوده به انواع گناهان و تخلفات اعضا و جوارحاند و اكثرا حقوق حقه يكديگر را رعايت نمىنمايند و به مسائل الهى و معارف حقه اهميت نداده و در مقام كسب نور نيستند ، امكان ورود به محضر يار نيست ، مگر اينكه از تمام آلودگى هاى ظاهر و باطن دست بردارند ، آن گاه به سوى حريم حضرت او حركت كنند .
قرآن مجيد ، راه به سوى حريم قرب را به روى پاكان و دارندگان عمل صالح باز مىداند ، آنجا كه مىفرمايد :
مَن كَانَ يُرِيدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعاً إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ وَالَّذِينَ يَمْكُرُونَ السَّيِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَكْرُ أُولئِكَ هُوَ يَبُورُ .
كسى كه عزت مىخواهد ، پس [ بايد آن را از خدا بخواهد ، زيرا ] همه عزت ويژه خداست . حقايق پاك [ چون عقايد و انديشههاى صحيح ] به سوى او بالا مىرود و عمل شايسته آن را بالا مىبرد . و كسانى كه حيلههاى زشت به كار مىگيرند براى آنان عذابى سخت خواهد بود ، و بىترديد حيله آنان نابود مىشود .