اى نعمت ده،اى فزونى بخش،من آن نيستم كه در رهايى از كيفرت بر اعمالمان تكيه كنم،بلكه به احسانت بر ما اعتماد دارم،چرا كه تو اهل تقوا و مغفرتى،از باب نعمت دهى ابتداى به احسان مى كنى،و از جهت كرم از گناه در مى گذرى،پس نمى دانم از چه سپاس گويم،از زيبايى كه مى گسترانى،يا كار زشتى كه مى پوشانى،يا بزرگ آزمونى كه آزمودى و شايسته نيكى نمودى،يا آن همه مشكلى كه مرا از آن رهانيدى،و سلامت كامل بخشيدى؟!اى محبوب آن كه به تو دوستى ورزيد،اى نور چشم كسى كه به تو پناه آورد و براى رسيدن به تو از ديگران گسست،تو نيكوكارى ما بدكارانيم،به زيبايى آنچه نزد توست،از زشتى آنچه پيش ماست درگذر.
منبع : پایگاه عرفان
