امامت ، دستگاهى كه عزت خدايى را براى مردم به وجود مى آورد

پيامبر در مقابل مردم ، كان رسول الله صلى الله عليه و آله ياءكل اكل العبد و يجلس جلوس العبد؛ خود مثل بندگان غذا مى خورد و مثل بندگان مى نشست ، نه مثل اشراف زاده ها خود پيامبر جزو فاميل هاى اشراف زاده بود؛ اما رفتار او با مردم خود، رفتار متواضعانه اى بود؛ به آن ها احترام مى كرد؛ به آن ها فخر و تعند نمى فروخت ، اما اشاره و نگاه پيامبر بر تن امپراطوران آن روز عالم ، در سال هاى آخر عمرش ، لرزه مى انداخت ؛ اين عزت است .
امامت ، يعنى آن دستگاهى كه عزت خدايى را براى مردم به وجود مى آورد؛ علم و معرفت را به مردم مى دهد؛ رفق و مدارا را ميان آن ها ترويج مى كند؛ ابهت اسلام و مسلمين را در مقابل دشمن حفظ مى كند؛ اما سلطنت و حكومت هاى جائرانه ، نقطه مقابل آن است امروز در خيلى از جاهاى دنيا اسمشان پادشاه نيست ، اما در واقع پادشاهند؛ اسمشان سلطان نيست و ظواهر دمكراسى هم در آن جاها جارى است ، اما در باطن ، همان سلطنت است ؛ يعنى رفتار تعند آميز با مردم ، و رفتار ذلت آميز با هر قدرتى كه بالا سر آنها باشد! حتى شما مى بينيد كه يك كشور بزرگ و مقتدر، رؤ ساى سياسى آن ها باز به نوبه خود مقهور و اسير دست صاحبان كمپانى ها، مراكز شبكه اى پنهان جهانى ، مراكز مافيايى و مراكز صهيونيستى هستند؛ مجبورند طبق ميل دل آن ها حرف بزنند و موضع گيرى كنند؛ براى اين كه آنها نرنجند؛ اين سلطنت است وقتى كه در راس ، ذلت و زبونى وجود داشت ، در قاعده و بدنه هم ذلت و زبونى وجود خواهد داشت ؛ امام حسين عليه اين قيام كرد.
در رفتار امام حسين ، از اولى كه از مدينه حركت كرد، تا مثل فردايى كه در كربلا به شهادت رسيد، همان معنويت و عزت و سرافرازى و در عين حال عبوديت و تسليم مطلق در مقابل خدا محسوس است ؛ در همه مراحل هم اين طور است . آن روزى كه صدها نامه و شايد هزارها نامه براى او آوردند كه ما شيعيان و مخلصان توييم و در كوفه و در عراق منتظر تو هستيم ، او دچار غرور نشد، آن جا كه سخنرانى كرد و فرمود:
خط الموت على ولد آدم مخط القلاده فى جيد القتاه صحبت از مرگ كرد؛ نگفت كه چنان مى كنيم ، چنين مى كنيم ، يا دشمنانش را تهديد و دوستانش را تطميع بكند؛ از حالا مناصب را در كوفه تقسيم بكنند حركت مسلمانانه ، همراه با معرفت ، همراه با عبوديت ، همراه با تواضع ، آن وقتى است كه حالا همه دست ها را به طرف او دراز كرده اند و نسبت به او اظهار ارادت مى كنند آن روزى هم كه در كربلا همراه يك جمع كمتر از صد نفر توسط سى هزار جمعيت از اراذل و اوباش محاصره شد و جانش را تهديد كردند، عزيزانش را تهديد كردند، زن ها و حرم او را تهديد به اسارت كردند، آن روز هم ذره اى اضطراب در اين مرد خدا و اين بنده خدا و اين عزيز اسلام مشاهده نشد.
آن راويى كه حوادث روز عاشورا را نقل كرده است و در كتاب ها دهن به دهن منتقل شده است ، مى گويد: ((فوالله ما رايت مكثورا)) مكثور، يعنى آن كسى كه امواج غم و اندوه بر سر او بريزد؛ بچه اش بميرد، دوستانش ‍ نابود بشوند، ثروتش از بين برود، همه امواج بلا به طرف او بيايد راوى مى گويد: من هيچ كسى را در چهار موجه بلا مثل حسين بن على برخورد مى كند؛ كسانى كه دچار غم هاى گوناگونند راوى مى گويد هرگز نديدم كسى در چنين هنگامى اى با اين همه مصيبت ، مثل حسين بن على ، چهره اى شاد، مصمم حاكى از عزم و اراده و متوكل به خدا داشته باشد؛ اين همان عزت الهى است ؛ اين جريان را امام حسين در تاريخ گذاشت ؛ بشر فهميد كه بايد براى آن چنان حكومت و جامعه اى مبارزه كند؛ جامعه اى كه در آن پستى و جهالت و اسارت انسان و تبعيض نباشد همه بايد براى آن چنان اجتماعى جهاد كنند كه به وجود بيايد و مى آيد و ممكن است .