نظر لطف خدا بر زائر حسين (ع)

در روايت آمده است كه :
((خداوند، هنگامى كه زائر عارف او را در راه زيارت او، شبانگاهان بيدار و روزها خسته مى نگرد، به او نظر لطفى مى افكند كه بهشت برايش تامين مى شود.))
 شفاعت زائر حسين (ع)
در صحراى محشر ندا مى رسد كه : ((شيعيان خاندان پيامبر كجايند؟!))
در آن هنگام گردن هاى بى شمارى برافراشته مى شود، آنگاه ندا مى رسد كه : ((زائرين حسين عليه السلام كجايند؟))
گروهى به پا مى خيزند و بدانان گفته مى شود: ((دست هر كسى را دوست داريد، بگيريد و به بهشت وارد گرديد.))
و اينجاست كه هر كسى دست فردى را كه دوست دارد مى گيرد و او را به بهشت مى برد.
زير لواى على (ع)
طبق روايت امام صادق عليه السلام در روز قيامت نداى خاصى مى رسد كه : ((زائران حسين كجايند؟))
گروهى گردن مى كشند، بدانان خطاب مى گردد كه : ((از زيارت حسين عليه السلام چه مى خواستيد؟))
پاسخ مى دهند: ((پروردگارا! انگيزه و خواست ما، تنها دوستى و ارادت به پيامبر و على و فاطمه عليهاالسلام بود و نثار مهر و محبت به حسين عليه السلام به خاطر ستمى كه در راه احيا دين و ارزش هاى الهى بدو روا داشتند.))
اينجاست كه ندا مى رسد. ((هان اى زائران حسين ! اين محمد و على و فاطمه و حسين و حسين عليه السلام به پا خيزيد و به آنان بپيونديد، شما با آنان هستيد به زير پرچم آنان كه در دست على عليه السلام است برويد.)) و آنان از هر سوى به سوى پرچم خواهند رفت .
 پاداش هزار صدقه
انفاق و صدقه در راه خدا پاداش بزرگى دارد؛ اما همانگونه كه در روايات آمده است زيارت حسين عليه السلام پاداش هزار صدقه پذيرفته شده را دارد.
 بدان اى سوگوار بر حسين
در روايت است كه در عالم برزخ آن حضرت در سمت راست عرش الهى است ؛ از آنجا بر شهادتگاه خويش مى نگرد و بر آن چه در آنجا رخ مى دهد نظاره مى كند و اردوگاه خويش ، انبوه زائران ، شيفتگان و عاشقانه را، تماشا مى كند و آنان را با اسم و رسم و نام و عنوان و نام پدر و مادر و از نظر درجات و منزلتشان در بارگاه خدا، مى شناسد و بر محافل و مجالس سوگ خويش و شركت كنندگان و عزادارانش نظر مى افكند و خود، توسط پدرش ، براى آنان طلب بخشايش و آمرزش مى كند و مى فرمايد.
((هان اى سوگوار بر عاشورا!... اگر مى دانستى كه خداوند براى تو چه نعمت هايى به عنوان پاداش آماده ساخته است ، بى تريد شادمانى و سرورت از غم و اندوهت ، بيشتر مى شد.))
شفاعت زائر حسين (ع)
در مورد پاداش زيارت آن گرامى آمده است كه : ((زائر او از كسانى است كه مى تواند در مورد ده ، تا صد نفر شفاعت كند و گاه بدو گفته مى شود: دست هر كسى را مى خواهى بگير و او را به بهشت وارد ساز.
تكلم خدا از عرش
آمده است كه : ((زائر او از كسانى است كه خدا از عرش خويش با او سخن ها مى گويد.))
من آن مقام رفيع را نمى جويم و از اين عظمت ، بدان قناعت مى ورزم كه فرشته اى از فرشتگان رحمتش ، با من سخن گويد.
ساقى حوض كوثر
آمده است كه ((زيارت كننده او مردم را از آب كوثر سيراب مى كند))
من خويش را شايسته اين عظمت نمى نگرم ، بلكه خود را تنها از آن كسانى مى نگرم كه در درون آتش به اهل بهشت فرياد مى كشند كه از آن آب گوارا به ما هم بدهيد و از اين راه تنها به سيراب شدن خويش به وسيله يكى از شايستگان بهشت نشين ، قناعت مى ورزم .
مقام زائر حسين (ع)
آمده است كه : ((زائر آن حضر به مقامى مى رسد كه در بهشت با پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله بر خوان نعمت خدا مى نشيند و همراه او از نعمت هاى الهى بهره مند مى گردد.))
من خويشتن را شايسته اين مقام نمى نگرم و به بركت زيارت او به اين قانع هستم كه از خوردن درخت شوم زقوم ، در آتش دوزخ نجات يابم .
آرى ! اين آثار و نتايج عظيم و توسل به آن حضرت به هر مانعى بر خورد نمايد، اثرات جزئى و مورد انتظار مرا، بر جاى مى نهد.
اينك زندگى را از سر بگير!
آنگاه كه زائر عارف آن حضرت عليه السلام آهن بازگشت مى كند، فرشته اى به سوى او آمده و مى گويد: ((خداوند درود و سلامت مى رساند و مى فرمايد گذشته ات به بركت اين زيارت خالصانه ، مورد بخشايش است ، اينك زندگى را از نو آغاز كن و مراقب عملكرد خود باش ))
با اين بيان ، هنگامى كه فردى به بركت شناخت و ارادت و زيارت حسين عليه السلام به جايى مى رسد كه خدايش بدو سلام مى رساند. روشن است كه او كمتر از او را در برابر بزرگترين فاجعه زندگى ، يعنى سوء عافيت و از دست دادن ايمان ، حفظ نموده و به حال خود رها نخواهد كرد.
پاداش يك حج از حج هاى پيامبر(ص)
در روايات مختلف ، از جمله روايات پاداش زيارت آن حضرت ، آمده است كه :
((براى زائر امام حسين (ع) پاداش يك حج از حج هاى پيامبر صلى الله عليه و آله نوشته مى شود.
و روشن است كه اولا حج انجام شده به وسيله پيامبر، از كارهاى فردى عادى نيست كه دچار حبط گردد و ثانيا عمل پيامبر واقعيتى است قطعى و جاودانه و آفت ناپذير.
بوسه بر جايگاه فرود شمشيرها
از امام باقر عليه السلام روايت شده است كه :
امام حسين عليه السلام هنگامى كودكى هرگاه نزد جد بزرگوارشان پيامبر مى آمدند، پيامبر به اميرمؤ منان امام على عليه السلام مى فرمايد، يا على ! او را نگاه دار!
سپس امام حسين عليه السلام را گرفته و زير گلوى او را مى بوسيد و گريه مى كرد، امام فرمودند: پدر! چرا گريه مى كنى !
پيامبر فرمودند: فرزند عزيزم ! چرا گريه نكنم در حالى كه بوسه بر جايگاه شمشيرها مى زنم .