چرا خدا اسم او را «حسن» گذاشت؟ چون هرچه در عالم ملك و ملكوت متصف به صفت حسن، محسن، احسان و احسن است، در وجود امام مجتبى عليه السلام جمع است.
نگويم آب و گل است آن وجود روحانى بدين كمال نباشد جمال انساني
اگر تو آب و گلى همچنان كه ساير خلق گل بهشت مخمّر به آب حيواني
وجود هر كه نگه مى كنم ز جان و جسد مركب است و تو از فرق تا قدم جاني
به هر كه خوبتر اندر جهان نظر كردم كه گويمش به تو ماند، تو بهتر از آنى
حضرت مجتبى عليه السلام را بايد با قرآن، فرمايش هاى پيغمبر صلى الله عليه وآله و اولياى الهى نگاه كنيم. ايشان را در اين حقيقت ببينم كه ده سال امام واجب الاطاعه حضرت أبى عبدالله الحسين عليه السلام بوده است. بدون اين كه توضيح، تفسير و شرح بدهم، يعنى جرأت ورود به توضيح آن را ندارم و بيشتر مردم نيز تحمل اين مسأله را ندارند. اسم حسين كه «ياء» اضافه دارد، اگر «ياء» را حذف كنيد، حسن مى شود، به خاطر اين است كه اسم مصغّر حسن است، تا ببينيد كه امام حسن عليه السلام كيست.
پاى عقل عالميان و هر مفسرى در اينجا لنگ است. حسين اسمى است كه خدا بر أبى عبدالله عليه السلام گذاشت، اما حسن اسمى است كه خدا روى امام مجتبى عليه السلام گذاشته است و حسين، مصغّر حسن است. يعنى اى انسان ها! نسبت به اسم امام مجتبى عليه السلام توجه كنيد.
وقتى امام مجتبى عليه السلام در روز پانزدهم ماه رمضان به دنيا آمدند، تمام نمازهاى واجب دو ركعتى بود، يعنى پانزده سال پيغمبر صلى الله عليه وآله همه نمازها را با مردم به صورت دو ركعتى مى خواندند. تا روز پانزدهم ماه رمضان آن سالى كه هنگام سحر حضرت مجتبى عليه السلام به دنيا آمدند، رسول خدا صلى الله عليه وآله دو ركعت به نماز ظهر و دو ركعت به نماز عصر اضافه كردند و خدا امضا كرد كه فقط در سفر، نمازهاى چهار ركعتى، دو ركعتى شوند. به شكرانه ولادت امام مجتبى عليه السلام چهار ركعت به دو نماز واجب اضافه شد. سال بعد كه أبى عبدالله عليه السلام به دنيا آمد، پيغمبر صلى الله عليه وآله يك ركعت به مغرب و دو ركعت به عشا اضافه كردند، يعنى سه ركعت، كه كمتر از امام مجتبى عليه السلام باشد، چون حسين، مصغّر حسن است.
كلمات «حسن، أحسن، احسان، محسن و حسين» كه ريشه در سه حرف «حاء و سين و نون» دارند، در كتاب خدا و معارف الهيه زياد استعمال شده است. به سراغ بعضى از آيات قرآن برويم تا از نظر قرآن و روايات ببينيم كه امام مجتبى عليه السلام كيست.
منبع : پایگاه عرفان