در روايت مهمى آمده كه:
نماز بين حق و بين عبد تقسيم شده، نصف اين حقيقت در رابطه با حق و نصف ديگر در رابطه با عبد است. حضرت حق فرموده:
نماز را بين خود و عبدم تقسيم كرده ام: نصف از من و نصف از بنده من است، بنده ام آنچه را از من مى خواهد بخواهد.
عبد وقتى مى گويد: [بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ].
حق مى فرمايد: عبدم از من ياد آورد.
چون بگويد: [الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ ].
حضرت حق مى فرمايد: عبدم مرا ستايش كرد.
چون بگويد: [الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ].
حضرت حق بگويد: بنده ام مرا ثنا گفت.
چون عبد بگويد: [مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ ].
حق بفرمايد: بنده ام از من تمجيد كرد.
چون بگويد: [إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ ].
حضرت حق بگويد: اينست بين من و بنده من، بخواهد هرچه از من مى خواهد.
وقتى عبد بگويد: [اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ* صِراطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ* وَ لَا الضَّالِّينَ ].
حق مى فرمايد: آنچه خواستى براى تو باشد و هر چه غير از اين مى خواهى از من بخواه .
از اين روايت وجوب قرائت حمد به طور صريح استفاده مى شود و روشن است كه اگر كسى حمد را نخواند، نماز نخوانده است.
و از آنجا كه نماز، مناجات عبد با حضرت حق است و مناجات در حقيقت ذكر است و هر كس ذكر حق كند، جليس حق شده و هر كس به مقام مجالست با دوست برسد با ديده پرقدرت قلب جليس را مى بيند، پس نماز او در حقيقت مقام شهود و حضور و مشاهده است.
منبع : پایگاه عرفان
