تولد «حماسه» در مدینه النبی، در شبعان آسمانی، نویدی است که بوی بال فرشتگان را در سرتاسر جهان گسترش می دهد.
«شهید» به دنیا می آید تا «قیام» را شهادت دهد و فلسفه «الموت اولی من رکوب العار» را حکیمانه برای تاریخ به تفسیر بنشیند. تاریخ، چنین روزی را از روزنه های عبور زمان، سخت به انتظار نشسته بود. و امروز، سرخ ترین آیه خلقت، با دستان عشق آفرین خداوند، به نمایش گذاشته می شود.
مظلومان، شادمان خواهند شد.
کسی آمده است از آن سوی درهای بسته تاریخ، بوی عطر شهادت می دهد
آمده است تا روح خداوند را در نگاه آسمانی اش به خلق نشان بدهد. کسی می آید که «انسان» از حضورش، انسانیّت را بیشتر از پیش، افتخار می کند.
آسمان، انباشته از آیه های شیرین عروج است.
خوش آمدی، ای ستاره روشن کهکشان مدینه! اینک مدینه با وجود تو، ضمیمه آسمان است.
شهری است آسمانی و تو، آسمانی زاده ترین ساکن کوچه های آبی آن.
زمانه به درک آسمان نایل شده است.
حسین آمده است و اینک ابتدای عاشوراست.
اینک این جا کربلاست و قیام از اکنون آغاز شده است.
امر به معروف و نهی از منکر دیگر غریب نیست و فریادگر عدالت و حق، اکنون آماده است تا جهان را دگرگون کند.
آماده است تا حماسه خلق کند.
آسمان و زمین، آغاز این تجلی را به یکدیگر تبریک می گویند و «حسین منّی و انا من حسین»، بر لبان پیامبر شکوفا می شود.
ولادتت مبارک، ای آیه مستجاب فاطمه زهرا! ولادتت مبارک ای مطهرترین هستیِ این خاک، ای قهرمان! ای صداقت حق در غریبانه ترین لحظه های زمان! میلادت مبارک!
اشارات :: شهریور ۱۳۸۳، شماره ۶۴
منبع : محدّثه رضایی
