داستانى از حاج محمد تهرانى‏

دوستى داشتم به نام حاج محمد تهرانى كه از سواد خواندن و نوشتن بهره اى نداشت ولى از نظر ايمان و يقين و عمل صالح مردى فوق العاده بود. يك بار در عرفات و بار ديگر در كاظمين خدمت مولاى بزرگوارمان حضرت ولى عصر عجّل اللّه تعالى فرجه رسيده بود. در اواخر عمر مبتلاى به بيمارى رعشه سخت در هر دو دستش شده بود به طورى كه از جابجا كردن يك استكان آب عاجز بود.

براى زيارت حضرت رضا عليه السلام به مشهد مشرف شد، بالاى سر حضرت طلب شفا كرد، نيمه شب همان شب در عالم رؤيا به خدمت حضرت رضا عليه السلام رسيد، امام به او فرمود: به خاطر اين رعشه در دست، مقامى در قيامت برايت مقرّر شده كه بسيار عالى است.

چنانچه در اين چند روزه باقى مانده عمر بخواهى از خدا براى تو طلب شفا كنم ولى در مقابل شفاى اين بيمارى آن مقام آخرتى از دستت خواهد رفت، عرضه داشت كه تا پايان عمر با اين بيمارى صبر مى كنم؛ زيرا مقام آخرتى بالاتر از سلامت دست من است، سپس ازخواب بيدار شد و تا روز مرگ با همان رعشه در حالى كه قلبى راضى از حضرت حق داشت به سر برد.

صبر بر بيمارى تا هنگام شفا داراى ثواب زيادى است و بر مريض است كه شكايت خود را از بيمارى فقط و فقط متوجه حضرت حق كند كه صبر بر مرض و لب فرو بستن از شكايت باعث شفاى زودرس است.

ابن عباس مى گويد:

انَّ امْرَاةَ ايُّوبَ قالَتْ لَهُ يَوْماً: لَوْدَعَوْتَ اللّهَ انْ يَشْفِيَكَ، فَقالَ: وَيْحَكِ كُنّا فِى النَّعْماءِ سَبْعينَ عاماً فَهَلُمَّ نَصْبِرْ فِى الضَّرّاءِ مِثْلَها، فَلَمْ يَمْكُثْ بَعْدَ ذلِكَ الّا يَسيراً حَتّى عُوفِىَ.

همسر ايوب يك روز به او گفت: اگر از خدا بخواهى شفا مى دهد، ايوب بر او فرياد زد ما به مدت هفتاد سال در نعمت و خوشى بوديم بر ماست به مدت هفتاد سال در اين مصيبت و سختى صبر كنيم، مدّت زيادى نگذشت مگر اين كه ازتمام رنج ها راحت شد.

حضرت على عليه السلام فرمود:

الْمَريضُ فى سِجْنِ اللّهِ مالَمْ يَشْكُ الى عُوّادِهِ تُمْحى سَيِّئاتُهُ. وَ ايُّما مُؤْمِنِ ماتَ مَريضاً ماتَ شَهيداً، وَ كُلُّ مُؤْمِنٍ شَهيدٌ، وَ كُلُّ مُؤْمِنَةٍ حَوْراءُ، وَ اىُّ ميتَةٍ ماتَ بِها الْمُؤْمِنُ فَهُوَ شَهيدٌ، وَ تَلا قَوْلَ اللّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ:

وَ الَّذينَ آمَنُوا بِاللّهِ وَ رُسُلِهِ اولئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ وَ الشُّهَداءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ»

بيمار در زندان خدا است و تا زمانى كه از بيمارى خود نزد عيادت كنندگانش شكايت نكند، سيّئاتش محو مى شود و هر مؤمنى در بيمارى بميرد شهيد است و تمام مؤمنان شهيدند و تمام زنان مؤمنه حورا هستند. به هر مرگى مؤمن بميرد شهيد است، سپس آيه شريفه را تلاوت كردند: و كسانى كه ايمان به خدا و رسولان آوردند، اينان صديقون و شهداء نزد پروردگارشان هستند.

مريض مستحب است در وقت بيمارى اين دعا را بخواند و تكرار كند:

لا الهَ إلّااللّهُ وَحْدَهُ لاشَريكَ لَهُ، لَهُ الْمُلْكُ وَ لَهُ الْحَمْدُ، يُحْيى وَ يُميتُ وَ هُوَ حَىٌّ لايَمُوتُ، سُبْحانَ اللّهِ رَبِّ الْعِبادِ وَ الْبِلادِ، وَ الْحَمْدُ لِلّهِ حَمْداً كَثيراً طَيِّباً مُبارَكاً فيهِ عَلى كُلِّ حالٍ، وَ اللّهُ اكْبَرُ كَبيراً، كِبْرِياءُ رَبِّنا وَ جَلالُهُ وَ قُدْرَتُهُ بِكُلِّ مَكانٍ. اللّهُمَّ انْ كُنْتَ امْرَضْتَنِى لِقَبضِ رُوحِى فى مَرَضِى هذا فَاجْعَلْ رُوحى فى ارْواحِ مَنْ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنْكَ الْحُسْنى ، وَ باعِدْنى مِنَ النّارِ كَما باعَدْتَ اوْلياءَكَ الَّذينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنْكَ الْحُسْنى.

نيست خدايى جز خدايى يكتا و شريك ندارد و همكارى براى او نيست، سلطنت و سپاس مختص ذات اوست كه مى ميراند و زنده مى كند و اوست كه زنده است و هرگز نمى ميرد و از بين نمى رود، منزه است خدايى كه پروردگار بندگان و آبادى هاست، حمد و سپاس مختص خدايى است كه فراوان و مداوم و در همه حال خدايى بزرگ و بزرگتر و بلند پايه است، پروردگار ما و قدرت تواناييش به همه جا حكمفرماست، بار خدايا! اگر مرا بيمار گردانيده اى كه در اين بيمارى جانم را بگيرى، بارالها! جانم را در زمره كسانى قرار ده كه آنها را مورد احسان خود واقع ساختى و مرا از آتش غضبت به دور دار همان طورى كه دوستانت را كه مورد احسان تو هستند، از آتش دور داشته اى.