من سفرى تبليغى به كشور قطر رفته بودم و مى خواستم در آن جا به منبر بروم. وقتى از فرودگا قطر به آن منزلى رفتم كه صاحبش من را دعوت كرده بود، چقدر خوشحال شدم، وقتى از او شنيدم كه داراى كتابخانه اى است؛ چون مى خواستم وقتم بيهوده نگذرد؛ چون متأسفانه هنگامى كه به كشورهاى حاشىه خليج فارس و عربستان مى روى، دو تا كتاب را هم كه دارى با خودت به آن جا مى برى، در فرودگاه از شما مى گيرند و ديگر هم آن ها را پس نمى دهند. من با خودم كتابى را به عربستان برده بودم كه در فرودگاه مأمور عربستانى آن را از من گرفت. به آن مأمور گفتم، شما به هر صفحه از اين كتاب كه مى خواهى، فقط نگاهى بكن، و خواهى ديد اين كتاب جز روايات پيغمبر نيست و در آن نوشته: «قال رسول الله: ...». آن مأمور با زبان عربى گفت: «ممنوعٌ و حرامٌ.» ديدم من به اين فرد جاهل چه مى توانم بگويم؛ چون او نمى توانست به درخواست منطقى من پاسخ مناسبى بدهد. شايد خيال مى كرد كه من كتابى را آوردم تا مملكتشان را از آنان بگيرم. هر چه تلاش كردم، او به سخن من گوش نداد و كتاب را از من گرفت. به او گفتم: پس به من قبضى بده تا وقتى خواستم به ايران برگردم، آن كتاب را به من پس بدهى؟ او در جواب گفت: پس دادن، حرامً. آن ها خيلى راحت داشتند اموال مسلمان هاى ديگر را مصادره مى كردند و بعد كه به آن ها مى گفتيد، قبضى به ما بدهيد تا بعد بتوانيم آن را از شما پس بگيريم، مى گفتند: «حرامٌ.» براى همين، ديگر مجبور بودم در هر كشور عربى كه به منبر مى روم، همان جا براى خودم كتاب شيعى تهيه كنم. صاحب خانه به من گفت: چه كتابى مى خواهى؟ من گفتم: من كتاب هاى مناسب با شغلم را مى خواهم. او هم همان روز اول، كليدى در آورد و به من داد و گفت: از در خانه كه بيرون مى روى، درب اول سمت راست كوچه را با اين كليد وا كن. به آن جا رفتم و ديدم سالن بزرگى است كه از كف تا سقف آن كتاب چيده شده است. آن جا هر كتابى را مى خواستم، در دسترس بود. آن پنج روزى كه در قطر بودم، از آن كتاب ها ياداشت بردارى كردم. آن كتابخانه كتاب هاى خيلى خوبى داشت؛ كتاب هايى را داشت كه من هم آن را نداشتم. البته، او شيعه عرب بود و مى توانست هر كتابى را كه مى خواست به قطر بياورد؛ چون با او كارى نداشتند و ساكش را در فرودگاه باز نمى كردند.
منبع : پایگاه عرفان
