فرازی از مناجات خمس عشرة - ترجمه حضرت استاد حسین انصاریان

خدايا سايه رحمتت را بر گناهانم بينداز، و ابر مهربانى ات را به سوى عيب هايم گسيل كن، خدايا آيا برده فرارى جز به جانب مولايش باز مى گردد؟ يا كسى به او از خشم مولايش جز مولايش پناه مى دهد؟ خدايا اگر پشيمانى از گناه توبه است، پس به عزّتت سوگند كه من از پشيمانانم، و اگر آمرزش طلبى از خطاكارى سبب فرو ريختن خطاها از پرونده است، من از آمرزش خواهانم، حق رضايت با توست تا راضى شوى، خدايا با قدرتت بر من توبه ام را بپذير، و با بردبارى است نسبت به من از من درگذر، و با آگاهى ات از حال من با من مدارا فرما، خدايا تويى كه به روى بندگانت درى به سوى بخششت گشودي و آن را توبه ناميدى

إِلَهِي ظَلِّلْ عَلَى ذُنُوبِي غَمَامَ رَحْمَتِكَ ، وَ أَرْسِلْ عَلَى عُيُوبِي سَحَابَ رَأْفَتِكَ إِلَهِي هَلْ يَرْجِعُ الْعَبْدُ الْآبِقُ إِلّا إِلَى مَوْلاهُ أَمْ هَلْ يُجِيرُهُ مِنْ سَخَطِهِ أَحَدٌ سِوَاهُ إِلَهِي إِنْ كَانَ النَّدَمُ عَلَى الذَّنْبِ تَوْبَةً فَإِنِّي وَ عِزَّتِكَ مِنَ النَّادِمِينَ وَ إِنْ كَانَ الاسْتِغْفَارُ مِنَ الْخَطِيئَةِ حِطَّةً فَإِنِّي لَكَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِينَ لَكَ الْعُتْبَى حَتَّى تَرْضَى إِلَهِي بِقُدْرَتِكَ عَلَيَّ تُبْ عَلَيَّ وَ بِحِلْمِكَ عَنِّي اعْفُ عَنِّي وَ بِعِلْمِكَ بِي ارْفَقْ بِي إِلَهِي أَنْتَ الَّذِي فَتَحْتَ لِعِبَادِكَ بَابا إِلَى عَفْوِكَ سَمَّيْتَهُ التَّوْبَةَ