قرآن مجيد و معارف اهل بيت در مرحلهاى به وفاى به عهد امر كرده و انجام پيمان را بر هر مكلفى واجب دانستهاند، و در جهت ديگر از وفاكنندگان به عهد ستايش نموده و آنان را دارنده ارزش و كرامت اخلاقى معرفى كردهاند، و در مرتبه ديگر از عهد شكنان به شدت مذمت نموده و آنان را فاسق و مستحق عذاب دانسته اند.
منظور از عهد در آيات و روايات دو عهد مثبت است: عهد با خدا، و عهد با مردم، كه وفاى به هر دو عهد واجب شرعى و فريضه اخلاقى است، و شكستن و نقض هر يك گناه بزرگ و سبب خفت و خوارى در دنيا و عذاب و جريمه در آخرت است.
منبع : پایگاه عرفان
