دست خالی از علی دهقانی

دست خالی ٬ در امتداد نیاز ٬ سمت شش گوشه ی مطهر رفت

در کشاکش میان گریه و بغض ٬ دل به دریا زد و به کوثر رفت

می چکید از دو چشم ابیاتی ٬ مثنوی وار ٬ گرم و شور انگیز

می کشید از صمیم دل آهی ... که به اقلیم عشق بی سر رفت

به چه تشبیه می توان کرد این التماس دو چشم خونین را ؟

آبشار همیشه ؟ ابر بهار ؟ باید از واژه ها فراتر رفت !

شاعر از واژه ها فراتر رفت ٬ هم دم لحظه های ابر خیال

به غروبی که یک کبوتر سرخ ٬ تا خدا مست و بی سر و پَر رفت

ابر افکار سیل هق هق شد ... گوشه یی زیر گنبدی از نور

                                " السلام علیکْ مبداء عشق ! "

                                                                    و دلش سوخت

                                                                                         شد کبوتر

                                                                                                       رفت !