نوزاد انسان از نوزاد حيوان بسيار ناتوان تر است و زمان ناتوانى اش بسيار درازتر است .نوزاد حيوان پس از يكى دو ماه توانا مى گردد و قادر است خود را نگهدارى كند ، در اين هنگام مادر دست از پرستارى نوزاد بر مى دارد و ممكن است با فرزند خود بيگانه گردد ، به خاطر اينكه نوزاد انسان از نوزاد حيوان ناتوان تر است رحمت پروردگار براى دوره ناتوانى نوزاد انسان دست كم دو پرستار تعيين كرده است : يكى پدر و ديگرى مادر .او مادر را براى پرستارى استخدام كرده و پدر را براى نگهداريش ، ولى چگونه استخدامى ؟ استخدامى كه با مهر و محبت همراه است هرچه مادر رنج مى برد خسته نمى شود ، هرچه پدر نيرو مصرف كند پشيمان نمى شود ، دوره خدمتگزارى پدر و مادر پايان ندارد آن دو تا جان دارند به فرزند خدمت مى كنند .آيا ماده و طبيعت ناتوانى نوزاد را تشخيص داده كه چنين پرستارانى براى او تعيين كرده است ؟ هرگز ماده كه نمى تواند ميان نوزاد و چيز ديگر فرق بگذارد تا چه رسد به فرق ميان دو نوزاد : نوزاد انسان و نوزاد حيوان ، تصادف هم كه نيم شود كه در تمام حيوانات هميشه آن چنان باشد و در ميان انسان ها هميشه اينچنين در دعاى عرفه حضرت امام حسين (عليه السلام) آمده است :« وَعَطَفْتُ عَلى قُلُوبِ الحَواضِنِ » .
خدايا ! تو بودى كه دل كسانى كه حضانت و پرورش مرا به عهده داشتند مهربان كردى .
منبع : برگرفته از كتاب جلوه هاي رحمت الهي استاد حسين انصاريان
