پدران و مادران نبايد در برابر تجمّل خواهى و زينت طلبى جوانانشان ايستادگى كنند بلكه بايد آنان را با زبان خوش و اخلاقى پسنديده و گفتارى منطقى نصيحت كنند كه مبادا جمال ظاهر و زينت خواهى آنان سبب دورى از معنويت، و تحصيل معرفت و اشتغال به امور بيهوده و افتادن در دامن شهوات و ارتباط با اهل گناه گردد.
بر پدران و مادران و مربيان واجب است در اين بخش از سنّ جوانان كه عواطف و احساسات و تمايلات و غرائز آنان در جوشش و فوران است، آنان را تشويق به آراسته شدن به جمال باطن و زينت درون و آرايش قلب كنند و زمينه تحصيل دين و ديندارى و علم و معرفت و اتصال به كوشش هاى مثبت چون كشاورزى و صنعت و تجارت و حرفه هاى مفيد هنرى را براى آنان فراهم نمايند و به ويژه دراين بخش از عمر- كه جوان عاشق ارتباط با همسالان خود است و خواهى نخواهى در ميان اقوام و هم شاگردان مدرسه و فضاى محل به دوست يابى برمى خيزد- او را با معاشرت هاى مفيد و انتخاب دوست مثبت آشنا سازند و آگاهش كنند كه در ميان همنشينان و رفيقان و دوستان، كسانى هستند كه سبب سعادت و خوشبختى و چهره هايى قرار دارند كه عامل تيره روزى و بدبختى هستند و در اين زمينه به شدت مراقبت و مواظب باشند كه اگر به دوستانى برخوردند كه آنان را به راهى جز راه مستقيم و مثبت دعوت مى كنند، آنان را از خود برانند و رابطه خود را با آن منابع شر قطع كنند.
منبع : پایگاه عرفان
