قرآن مجيد درباره اين گونه مردم كه عبادتى به جز عبادت هوا و پرستش شكم و شهوت و پيروى از خواسته هاى شيطانى خود و ديگران نداشتند مى فرمايد:
«آيا خبر حادثه هولناكى كه [همه انسان ها را از هر سو] فرا مى گيرد، به تو رسيده است؟* در آن روز چهره هايى زبون و شرمسارند؛* [آنان كه همواره در دنيا] كوشيده اند و خسته شده اند [و سرانجام سودى نيافته اند]* در آتشى سوزان درآيند.* آنان را از چشمه اى بسيار داغ مى نوشانند؛* براى آنان طعامى جز خار خشك و زهرآگين وجود ندارد* كه نه فربه مى كند و نه از گرسنگى بى نياز مى نمايد» .
راستى چه بدبختى خطرناكى است، كه انسان عمرى بكوشد و نتيجه كوشش و محصول زحماتش عذاب خدا شود.
خداى متعال در مقابل، از گروهى نام مى برد كه در خط بندگى اللَّه بودند و كلامى جز كلام حق نشنيدند، گروهى كه در قيامت به خوشحالى غير قابل وصفى مى رسند. درباره آنان مى گويد:
«در آن روز چهره هايى شاداب و باطراوت اند* از تلاش و كوشش خود خشنودند* در بهشتى برين اند* در آنجا سخن لغو وبيهوده نشنوند* در آن چشمه اى روان است* [و] در آنجا تخت هايى بلند و با ارزش قرار دارد* و [در كنار چشمه هايش ] قدح ها نهاده شده است* و [ديگر از نعمت هايش ] بالش هايى پهلوى هم چيده [براى تكيه زدن بهشتى ها] است* و فرش هايى زربفت و گسترده [كه روى آن مى نشينند.]»
منبع : پایگاه عرفان
