مناجات تا طلوع فجر

مى‏گويند: زنى كور همه شب تا وقت سحر براى عبادت بيدار بود. چون سحر مى‏رسيد، با صدايى حزين مى‏گفت: الهى! بندگانت شب را گذراندند و به رحمت و فضل و مغفرتت سبقت گرفتند، تو را به تو مى‏خوانم نه به غير تو، مرا در گروه سبقت گيرندگان به رحمتت قرار ده، مقامم را در بهشت در زمره مقرّبين بالا بر، به بندگان شايسته‏ات ملحقم كن، تو ارحم الراحمين واعظم العظماء و اكرم‏الكرمايى، اى كريم! آن گاه به حالت سجده بر زمين مى‏افتاد كه صداى افتادنش شنيده مى‏شد سپس تا طلوع فجر در گريه و مناجات بود