گريه شعيب‏

گريه كرد از بس شعيب تاجدار

روزهاى روشن و شبهاى تار

هر دو چشمش كور و نابينا نشست‌

باز دادش چشم سلطان الست‌

آن كه او را ديده از آغاز داد

كور چون شد باز چشمش باز داد

داد چشمش هين به عبرت كن نظر

باز بايد ديده عبرت نگر

باز گاه و بيگه و شام و سحر

اين قدر بگريست كافتاد از نظر

كور شد باز آن دو چشم پاك بين‌

باز دادش چشم آن چشم آفرين‌

بار سيم گريه‌هاى زار زار

كرد اندر شهر و دشت و كوهسار

روز و شب بگريست تا بار دگر

كور شد نورش نماند اندر بصر

كور گشت و گريه او كم نشد

ساعتى بى‌سوز و بى‌ماتم نشد

شامها در گريه‌هاى هاى هاى‌

روزها در ناله‌هاى واى واى‌

اين قدر بگريست تا طير و وحوش‌

آمدند از گريه‌اش اندر خروش‌

تا شبى او را ندايى شد زغيب‌

تا به كى مى‌گريى آخر اى شعيب‌

گريه تو خلق را گريان كند

سوز جان مر جسم را سوزان كند

تو چو جانى و رعيت جسم تو

تو چو معنى اين خلايق اسم تو

هركسى از بهر يك چيزى گريست‌

اى شعيب اين گريه‌هايت بهر چيست‌

گر زبيم دوزخ است و آن جحيم‌

ما در دوزخ به تو بربسته‌ايم‌

آتش دوزخ بود بر تو حرام‌

هم‌چو آن جنّت به كفّار لئام‌ «1»

ور بود اين گريه‌ات بهر بهشت‌

شوق وصل حوريان خوش سرشت‌

ما بهشت از بهر تو آماده‌ايم‌

حوريان را زيب و زينت داده‌ايم‌

حوريان از بهر تو در روز و شب‌

چشم بر راهند و دل‌ها در طرب‌

اين بهشت اين حور اين تو اى شعيب‌

هر زمان خواهى برو بى‌منع و ريب‌

چون شعيب از عالم غيب اين شنيد

از دل پر درد آهى بركشيد

كاى خدا آرام جان مستهام‌ «2»

من كه و دوزخ چه و جنّت كدام‌

چيست دوزخ تا از آن ترسان شوم‌

تا زبيم تفّ آن گريان شوم‌

من خود اندر آتش استم سالها

اندر آتش كرده‌ام نشو و نما

من كه عمرى شد در اين آتش خوشم‌

كى زدوزخ روى درهم مى‌كشم‌ «3»