ما معتقديم:امامت تنها يك مقام حكومت ظاهرى نيست،بلكه يك مقام بسيار والاى معنوى و روحانى است،و امام علاوه بر رهبرى حكومت اسلامى،هدايت همه جانبه را در امر دين و دنيا بر عهده دارد.فكر و روح مردم را هدايت كرده و شريعت پيامبر اسلام (ص) را از هر گونه تحريف و تغيير پاسدارى مى‌كند و به اهدافى كه پيامبر (ص) براى آن مبعوث شد تحقق مى‌بخشد.
حقيقت امامت
اين همان مقام والايى است كه خداوند به ابراهيم خليل،پس از پيمودن راه نبوت و رسالت و پيروزى در امتحانات متعدد بخشيد،او نيز براى بعضى از فرزندان و دودمانش اين مقام والا را از خداوند تقاضا نمود و به او جواب داده شد كه هرگز ظالمان و گنهكاران به اين مقام نمى‌رسند.«و اذ ابتلى ابراهيم ربه بكلمات فاتمهن قال انى جاعلك للناس اماما قال و من ذريتى قال لا ينال عهدى الظالمين،به ياد آور هنگامى را كه پروردگار ابراهيم (ع) او را با امور گوناگون آزمود،و او از عهده آزمايشهاى الهى بطور كامل بر آمد،خدا فرمود من تو را امام مردم قرار دادم،ابراهيم عرض كرد:از دودمان من نيز امامانى قرار ده،خداوند فرمود:پيمان من (امامت) هرگز به ستمكاران نمى‌رسد (و تنها نصيب معصومان از ذريه تو مى‌شود) !»
بديهى است‌يك چنين مقامى در مساله حكومت ظاهرى خلاصه نمى‌شود،و اگر امامت‌به صورتى كه گفته شد تفسير نشود آيه فوق مفهوم روشنى نخواهد داشت.
حقیقت امامت
ما معتقديم:تمام پيامبران اولوا العزم داراى مقام امامت‌بودند،آنچه را با رسالت‌خود عرضه كردند،در عمل تحقق مى‌بخشيدند،و رهبر معنوى و مادى و ظاهرى و باطنى مردم بودند، مخصوصا پيامبر اكرم (ص) از آغاز نبوتش مقام والاى امامت و رهبرى الهى را نيز داشت،و كار او در ابلاغ فرمانهاى الهى خلاصه نمى‌شد.
ما معتقديم:خط امامت‌بعد از پيامبر (ص) نيز در معصومان از ذريه او ادامه يافت.
با توجه به تعريفى كه براى مساله امامت در بالا آمد به خوبى معلوم مى‌شود كه رسيدن به اين مقام،شرايط سنگينى دارد،هم از نظر تقوا (تقوايى در حد معصوم بودن از هر گونه گناه) و هم از نظر علم و دانش و احاطه به تمام معارف و دستورات دين و شناختن انسانها و نيازهاى آنها در هر عصر و زمان و مكان-دقت كنيد.
منبع: کتاب اعتقاد ما، آیت الله مکارم شیرازی
منبع : دلگرم
