از دعاهاى امام عليه السلام است در عاقبت به خيريها
(حضرت صادق عليه السلام فرموده: گاهى سعيد به راه اشقياء مى رود «مرد پاكدامن كارهاى ناروا بجا مى آورد» به طورى كه مردم مى گويند: چه بسيار او به ايشان شباهت دارد بلكه از ايشان است پس از آن نيكبختى او را دريابد، و گاهى شقى به راه سعداء مى رود «مرد ناپاك كارهاى نيكبختان بجا مى آورد» به طورى كه مردم مى گويند: چه بسيار او به ايشان شباهت دارد بلكه از ايشان است پس از آن بدبختى او را دريابد، محققا كسى را كه خدا سعيد گردانيده هر چند از دنيا بجا نماند جز به اندازه ى شير دادن بچه ى شتر بين دوشيدن شير مادر، پايان كارش را نيكبختى قرار مى دهد. بنابراين روايت و سائر روايات چون پايان كار ناپيدا است و قضاء و حكم الهى هم مشروط است دعا براى عاقبت به خيرى بزرگترين و مهمترين درخواستها است):
― اى آنكه ياد او (به زبان و دل و اندام مانند قرآن خواندن و انديشه ى در مخلوقات و نماز بجا آوردن) براى يادكنندگان شرافت و بزرگى است (نه آنكه بر او منتى داشته باشند) و اى آنكه سپاسگزارى او سپاسگزاران را پيروزى (بر نعمتها) است، و اى آنكه فرمانبردارى او فرمانبرداران را رهائى (از بدبختى در دنيا و آخرت) است، بر محمد و آل او درود فرست، و دلهاى ما را به ياد خود از هر يادى و زبانهامان را به سپاس خود از هر سپاسى و اندامهامان را به طاعت خود از هر طاعتى به كار آر (اين مقامى است كه آن را فناء در خدا مى نامند، و رسيده ى به اين مقام در عالم وجود و هستى جز او چيزى نمى بيند، زيرا هستى در نظرش او است، نه جز او، چون از عالم كثرت تجاوز كرده و آن را پشت سر انداخته و از آن فراموش نموده، و معنى وحدت وجود همين است، نه آنكه خداى تعالى با همه متحد است كه محال و كفر است)
― و اگر براى ما فراغتى از كارها مقدر نموده باشى پس آن را با سلامتى (از آفات) قرار ده كه در آن (از انجام اوامر تو چشم نپوشيده) گناهى ما را درنيابد و خستگى به ما رونياورد تا فرشتگان نويسنده ى بديها با نامه اى خالى از ياد گناهانمان و نويسندگان نيكيهاى از ما بر اثر آنچه از نيكيهامان نوشته اند شادمان برگردند
― و هنگامى كه روزهاى زندگانى ما سپرى شد و اوقات عمرمان به سر رسيد و دعوت تو كه از آن و از پذيرفتنش چاره اى نيست ما را احضار نمايد، پس بر محمد و آل او درود فرست، و پايان آنچه نويسندگان كردارهامان براى ما (روز قيامت) مى شمارند توبه ى پذيرفته شده قرار ده كه پس از آن ما را بر گناه كه بجا آورده و نافرمانى كه كرده ايم باز ندارى (و توبيخ و سرزنشمان فرمائى)
― و روزى كه اخبار بندگانت را آزمايش مى كنى (به حسابشان رسيدگى مى نمائى) در برابر گواهان (فرشتگان و انبياء و ائمه عليهم السلام) پرده اى كه (گناهان را) به آن پوشانده اى از روى كار ما برمدار (ناگفته نماند: قبول توبه ى از گناه پيش از رسيدن مرگ و معاينه ى امور برزخى است، و پس از مشاهده ى آن اجماع بر آنست كه توبه پذيرفته نخواهد شد، چنانكه قرآن شريف بر آن گويا است «س 4 ى 18»: و ليست التوبه للذين يعملون السيئات حتى اذا حضر احدهم الموت قال انى تبت الان و لا الذين يموتون و هم كفار اولئك اعتدنا لهم عذابا اليما «و توبه ى كسانى كه گناهان بجا مى آورند تا اينكه مرگ يكى از ايشان برسد و بگويد: اكنون توبه نمودم پذيرفته نيست، و نه توبه ى كسانى كه در حال كفر مى ميرند، آنانكه برايشان عذاب دردناك آماده ساخته ايم» ابن وهب گفته: شنيدم حضرت صادق عليه السلام مى فرمود: هرگاه بنده اى توبه ى نصوح «توبه اى كه تصميم بر نشكستن آن داشته باشد» نمايد خدا او را دوست داشته گناهان بر او مى پوشاند، گفتم: چگونه گناهان بر او مى پوشاند؟ فرمود: گناهانى كه دو فرشته بر او مى نويسند از يادشان مى برد، و به اعضاى او و قطعات زمين وحى مى فرمايد كه گناهانش را بر او پنهان نمايند، پس هنگامى كه در پيشگاه خداى تعالى مى آيد گواهى نيست كه به گناهى از گناهان او گواهى دهد)
― توئى كه به هر كه تو را بخواند مهربان و به هر كه تو را آواز دهد (چيزى بخواهد، درخواستش را) رواكننده اى (حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر كه ده بار بگويد: يا الله به او گفته مى شود: لبيك ما حاجتك يعنى البته به خواسته ات مى رسى حاجتت چيست؟).
فارسی
از دعاهاى امام علیه السلام است در عاقبت به خیریها
0
100%
(نفر
2)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
