از دعاهاى امام عليه السلام است هنگامى كه (به درگاه خداى تعالى) از گناهان گذشت مى طلبيد، يا در درخواست بخشش از ناپسنديده ها تضرع مى نمود:
― بار خدايا اى آنكه گناهكاران به سبب رحمت او فرياد رسى مى جويند
― و اى آنكه بيچارگان به ياد احسان و خوش رفتارى او پناه مى برند
― و اى آنكه خطاكاران از ترس او سخت مى گريند
― اى آرام دل هر دور از وطن كه از تنهائى دلگير است، و اى شادى هر اندوهگين دل شكسته اى، و اى فرياد رس هر خوار شده ى تنها مانده اى، و اى مددكار هر نيازمند رانده اى
― تو آنيكه با رحمت و علم هر چيز (كلى و جزئى) را فراگرفته اى
― و تو آنيكه براى هر آفريده شده اى در نعمتهاى خود بهره قرار داده اى
― و تو آنيكه بخشش از كيفرش برتر است (حبيب ابن حرث به رسول خدا صلى الله عليه و آله گفت: من مردى هستم بسيار گناهكار، حضرت به او فرمود: اى حبيب به درگاه خدا توبه كن، گفت: توبه مى كنم باز هم مرتكب مى شوم، فرمود: هر چه گناه كردى توبه كن تا اينكه فرمود: اى حبيب عفو خدا از گناهان تو بيشتر است)
― و تو آنيكه رحمت او بر غضبش پيشى مى گيرد
― و تو آنيكه بخشش او از منع و بازداشتش افزون است
― و تو آنيكه همه ى آفريده شدگان در قدرت او گنجيده اند (توانائى او به هر چيز احاطه دارد)
― و تو آنيكه به هر كه نعمت داد پاداش نخواست
― و تو آنيكه در كيفر گناهكاران افراط (تجاوز از حد) نمى كند (اگر گفته شود: از اين جمله برمى آيد كه كيفر هر گناهكارى به قدر استحقاق او است در صورتى كه كفر و كافر با مرگ او پايان مى يابد و كيفر او هميشگى است؟ در پاسخ مى گوئيم: كافر اگر هميشه زندگانى مى كرد بر كفر باقى بود، پس كيفر هميشگى او براى اعتقادى است كه پايان ندارد)
― و من، اى خداى من، بنده ى توام كه او را به دعاء امر فرمودى و گفت: لبيك و سعديك يعنى اطاعت مى كنم و فرمانت بجا مى آورم (لبيك بدون سعديك استعمال مى شود، و سعديك بى لبيك استعمال نمى شود) اينك منم، اى پروردگار، بنده اى كه در پيشگاهت افتاده
― منم آنكه خطاها پشتش را سنگين كرده، و منم آنكه گناهان عمرش را به سر رسانده (عمر را در گناهان گذرانده) و منم آنكه با نادانى (انديشه نكردن در پايان كار) تو را نافرمانى كرده و حال آنكه تو شايسته ى نافرمانى او نبودى
― آيا تو، اى خداى من، به هر كه تو را بخواند رحم كننده اى تا در دعا بكوشم؟ يا هر كه را در پيشگاهت گريه كند آمرزنده اى تا در گريه بشتابم؟ يا هر كه را كه از خوارى در درگاهت روى خود به خاك مالد بخشنده اى؟ يا هر كه را كه با توكل از فقر و بى چيزى به تو شكوه كند بى نياز كننده اى؟
― بار خدايا نوميد مكن كسى را كه جز تو بخشنده اى نمى يابد، و خوار مكن كسى را كه از تو به كسى جز تو بى نياز نمى گردد
― بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و از من روى مگردان در حاليكه به تو رو آورده ام، و نوميدم مفرما هنگامى كه از تو درخواست نموده ام، و اكنون كه در پيشگاهت ايستاده ام دست رد بر پيشانيم مزن (مرا نوميد بازمگردان)
― تو آنيكه خود را به رحمت وصف فرموده اى، بر محمد و آل او درود فرست، و به من رحم كن، و تو آنيكه خود را بخشنده ناميدى مرا ببخش
― اى خداى من، روان شدن اشكم را از ترست، و نگرانى دلم را از بيم عظمتت، و لرزيدن اندامم را از شكوه و بزرگيت مى بينى
― همه ى اينها از شرمندگى از تو است براى بد رفتاريم، و از اين رو صداى تضرع و زاريم به درگاهت گرفته، و زبان راز و نياز با توام كند گرديده است
― اى خداى من سپاس تو را است كه چه بسيار عيب مرا پوشاندى، و (نزد مردم) رسوايم نكردى، و چه بسيار گناه مرا پنهان نمودى و (به آن نزد ديگران) معروفم ننمودى، و چه بسا زشتى (گناه) كه بجا آوردم و پرده ى مرا ندريدى، و طوق ناپسندى و زشتى آن را بگردنم نيانداختى، و بديهاى آن را بر همسايگانم كه در جستجوى عيبهايم هستند و بر رشگبران نعمتى كه به من داده اى آشكار نساختى
― پس آن همه مهربانيها مرا از دنبال كردن به بدى آنچه تو از من مى دانى بازنداشت!!
― اى خداى من، كيست به رستگارى خود از من نادانتر و از بهره ى خود فراموشكارتر و از اصلاح و سازگار نمودن نفس خود دورتر در حاليكه روزى را كه بر من رسانده اى در نافرمانيت كه مرا از آن بازداشتى صرف مى كنم؟ و كيست از من در نادرستى فرورونده تر و بر اقدام به بدى سختتر هنگامى كه بين دعوت تو (به سعادت و نيكبختى) و دعوت شيطان (به شقاوت و بدبختى) مى ايستم پس (با اينكه در پذيرفتن هر يك از آن دو دعوت توانا هستم) دعوت شيطان را نه از روى نابينائى در شناختن او و نه از روى فراموشى (گمراه كردن) او مى پذيرم؟
― و من در اين هنگام باور دارم كه سرانجام (نتيجه ى) دعوت تو بهشت و انجام دعوت او آتش است
― منزه و پاكى (شگفتا) چه شگفت آور است آنچه درباره ى خود به آن گواهى مى دهم، و كار پنهانى خويش را شمارش مى نمايم (آشكار مى سازم)
― و شگفت تر از آن بردبارى تو درباره ى من و درنگ تو از زود به كيفر رسانيدن من است، و اين نه براى گرامى بودن من نزد تو است، بلكه براى مدارا و خوشرفتارى و احسان تو است بر من تا از معصيت خشم آور تو دست بردارم، و از گناهان خواركننده خود را بازدارم، و براى آنست كه گذشتن از من نزد تو از به كيفر رساندن من خوشايندتر است (زيرا عفو و بخشيدن مقتضى رحمت است و عقوبت و كيفر مقتضى غضب است، و رحمت مقدم بر غضب است)
― و من، اى خداى من، گناهانم بيشتر و نشانه هايم (كارهايم كه اثرى از آن مانده است) زشتتر و كردارهايم بدتر و بى باكيم در نادرستى سختتر و بيداريم هنگام طاعت تو سستر و آگاهى و مراقبتم به تهديد و ترساندن تو از كيفرت كمتر از آنست كه زشتيهاى خود را براى تو بشمارم، يا بر ياد آورى گناهانم توانا باشم
― و اينكه خود را به اين سخنان سرزنش مى نمايم براى طمع در مهربانى تو است كه اصلاح كار گناهكاران به آنست، و براى اميد به رحمت تو است كه رهائى گردن خطاكاران به آنست
― بار خدايا اين گردن من است كه (اندوه) گناهان آن را باريك كرده، پس بر محمد و آل او درود فرست، و به عفو خود آن را (از كيفرت) آزاد كن، و اين پشت من است كه خطاها آن را سنگين كرده، پس بر محمد و آل او درود فرست، و به انعام خود آن را سبك نما
― اى خداى من اگر در پيشگاه تو بگريم تا پلكهاى چشمانم بيافتد، و به آواز بلند بنالم تا صدايم قطع گردد، و در برابر تو بايستم تا پاهايم ورم كند، و براى تو ركوع كنم (خم شوم) تا استخوان پشتم از جا كنده شود، و تو را سجده نمايم (پيشانى به خاك نهم) تا اينكه سياهى (يا كاسه ى) چشمهايم پنهان شود (به گودى رود) و همه ى عمر خاك زمين بخورم و تا پايان زندگى آب خاكستر آلود بياشامم، و در بين اينها به ذكر تو گويا باشم تا زبانم كند شود، سپس از شرمندگى از تو چشم به اطراف آسمان نياندازم، با اين رفتارها سزاوار از بين بردن گناهى از گناهانم نمى گردم
― و اگر مرا بيامرزى هنگامى كه آمرزش تو را سزاوار گردم، و ببخشى آنگاه كه شايسته ى عفو تو شوم پس آن آمرزش و بخشيدن از روى شايستگى من لازم نگشته (بلكه از فضل و احسان تو بوده) زيرا جزاى من از تو در نخستين بار كه تو را معصيت كردم آتش بوده، پس اگر مرا كيفر نمائى درباره ى من ستم ننموده اى
― اى خداى من چون (گناهان) مرا به پرده ى (عفو) خود پوشاندى و رسوايم نكردى، و با بخشش خود با من خوشرفتارى نمودى و در كيفرم شتاب نكردى، و از فضل و احسان خويش درباره ى من بردبارى نمودى و نعمت را از من نگرفتى، و احسانت را به من (به غم و اندوه) تيره نساختى، پس بر بسيارى زارى و سختى فقر و بى چيزى و بدى جايگاهم رحم فرما
― بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا از گناهان نگهدار، و به فرمانبرى بدار، و نيكى بازگشت از گناه را روزى ام فرموده به توبه پاكم گردان، و با نگهدارى (خود از گناهان و گرفتاريها) كمكم كن، و با تندرستى سازگارم نما، و شيرينى آمرزش را به من بچشان، و مرا رها شده ى عفو و آزاد گرديده ى رحمتت گردان، و (در نامه ى عمل) ايمنى از خشمت را برايم بنويس، و مرا به آن اكنون (در دنيا) پيش از آينده (آخرت) مژده، ده، مژده اى كه آن را بشناسم، و نشانه اى در آن به من بنما كه آن را (به خود يا ديگرى) آشكار سازم (مژده و شناساندن نشانه در دنيا آنست كه در خواب بيند آنچه اجابت دعايش به آن محقق مى گردد، زيرا روياى صالحه مژده دهنده است، حضرت امام محمد باقر عليه السلام در تفسير قول خداى تعالى «س 10 ى 63»: الذين امنوا و كانوا يتقون «ى 64» لهم البشرى فى الحيوه الدنيا و فى الاخره «دوستان خدا آنانند كه ايمان آورده پرهيزكاراند، ايشان را است مژده در زندگى دنيا و در آخرت» فرمود: مژده ى در دنيا روياى صالحه است كه مومن آن را براى خود مى بيند يا تو براى او مى بينى، و در آخرت مژده ى به بهشت است، و آن مژده آنست كه فرشتگان ايشان را هنگام بيرون شدن از قبرها و در قيامت مژده مى دهند تا به بهشت درآيند، و آنان را در همه ى احوال به بهشت مژده مى دهند. و گفته اند: روياى صالحه موجب بشارت و مژده است، زيرا دليل صفاى قلب و پاكى دل و اتصال نفس به عالم قدس است، و آن آگاهى يافتن بر بعض چيزها است كه در آنجا است، در شرح صحيفه ى مرحوم سيد نعمت الله جزائرى «نورالانوار» است: رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمود: روياى حسنه از مرد آراسته جزئى از چهل و شش جزء نبوت و پيغمبرى است، و روياى صالحه از جانب خدا است، پس هرگاه يكى از شما «در خواب» ببيند آنچه را دوست دارد جز براى دوست خود بيان نكند، و هرگاه روياى ناپسند ديد از سمت چپ سه بار آب دهان اندازد و از شر شيطان و آن رويا به خدا پناه برد و براى كسى بيان ننمايد هرگز به او زيانى نرساند)
― زيرا روا ساختن درخواست من در برابر توانائى تو دشوار نيست، و تو را در توانائى و بردباريت به رنج نمى افكند، و در برابر بخششهاى بسيارت كه آيات (قرآن) تو بر آن دلالت دارد تو را سنگينى نمى دهد، زيرا تو انجام مى دهى آنچه مى خواهى، و حكم مى كنى آنچه اراده مى نمائى، چون به هر چيز توانائى.
فارسی
از دعاهاى امام علیه السلام است هنگامى كه از گناهان گذشت مى طلبید، یا در درخواست بخشش از ناپسندیده ها تضرع مى نمود
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
