پرسشها و پاسخها، ص: 406

«وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْ ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِينَ» «1».

و بی ترديد شما را به چيزی اندك از ترس و گرسنگی و كاهش بخشی از اموال و كسان و محصولات نباتی يا ثمرات باغ زندگی از زن و فرزند آزمايش می كنيم. و صبركنندگان را بشارت ده.

آنان كه مصيبتی را درك می كنند شعارشان اين است.

«إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» «2».

ما مملوك خداييم و يقيناً به سوی او بازمی گرديم.

بنابراين مسأله صبر بر مصيبت نزديكان و نخراشيدن صورت و بدن و بر سر و سينه نزدن در اين گونه مصيبت ها را نبايد با قضيه عزاداری بر سيد و سالار شهيدان، حضرت ابا عبداللَّه الحسين عليه السلام مخلوط كرد.

3- همين علما و بزرگانی كه ما را از چنين اعمالی در مصيبت نزديكان نهی فرموده اند وقتی به قضيّه عزاداری امام حسين عليه السلام می رسند، نه تنها مردم را تشويق و ترغيب به اقامه عزا می كنند، بلكه خودشان هم از كسانی هستند كه در صفوف اول هيئت های مذهبی همراه با عزاداران بر سر و سينه می زنند و نوحه سر داده و عزا بر پا می كنند.

خود اين سيره و روش آنان در طول تاريخ بيانگر اين قضيّه است كه مسأله مصيبت های شخصی را نبايد با قضيه عزاداری بر امام حسين عليه السلام خلط نمود و اين دو موضوع، كاملًا مجزّا هستند.

______________________________
(1) بقره (2): 155.

(2) بقرة (2): 156.