ترجمه قرآن كريم، ص: 524

و در آن از هر نوع گياه خوش منظر و دل انگيزی رويانديم، 7

تا برای هر بنده ای كه [با انديشيدن در نظام هستی ] به سوی خدا باز می گردد، مايه بينايی و يادآوری باشد؛ 8

و از آسمان آبی بسيار سودمند نازل كرديم، پس به وسيله آن باغ ها و دانه های دروكردنی را رويانديم. 9

و درختان بلندقامت خرما را كه خوشه های متراكم و روی هم چيده دارند [پرورانديم.] 10

برای آنكه رزق بندگان باشد، و نيز به وسيله آن آب سرزمين مرده را زنده كرديم؛ و بيرون آمدنشان [پس از مرگ از خاك گور برای ورود به قيامت ] اين گونه است. 11

پيش از اينان [كه تو را تكذيب می كنند] قوم نوح و اصحاب رس و [قوم ] ثمود [پيامبرانشان ] را تكذيب كردند. 12

و نيز قوم عاد و فرعون و برادران لوط، 13

و اصحاب ايكه و قوم تُبّع همگی پيامبران را تكذيب كردند، نهايتاً تهديدم [به نزول عذاب ] بر آنان ثابت شد. 14

آيا ما از آفرينش نخستين درمانده شديم [تا از دوباره آفريدن درمانده شويم؟ چنين نيست ] بلكه آنان [با اين همه دلايل روشن و استوار] باز در آفرينش جديد در ترديدند. 15

همانا انسان را آفريديم و همواره آنچه را كه باطنش [نسبت به معاد و ديگر حقايق ] به او وسوسه می كند، می دانيم، و ما به او از رگ گردن نزديك تريم. 16

[ياد كن ] دو فرشته ای كه همواره از ناحيه خير و از ناحيه شر، ملازم انسان هستند و همه اعمالش را دريافت كرده و ضبط می كنند. 17

هيچ سخنی را به زبان نمی گويد جز اينكه نزد آن [برای نوشتن و حفظش ] نگهبانی آماده است؛ 18

و سكرات مرگ، حق را [كه همه واقعيات جهان ديگر است با خود] می آورد [و به محتضر می گويند:] اين همان چيزی است كه از آن می گريختی؛ 19

در صور می دمند؛ آن است روز [تحقق و ظهور] وعده های تهديدآميز و وحشتناك. 20

هر كسی در آن روز می آيد در حالی كه سوق دهنده ای و شاهدی با اوست، [كه سوق دهنده او را به محشر می راند و شاهدش بر اعمالش گواهی می دهد.] 21

[به او می گويند:] تو از اين روز بزرگ در غفلت بودی، پس ما پرده غفلت را از ديده [بصيرت ] ات كنار زديم در نتيجه ديده ات امروز بسيار تيزبين است. 22

و [فرشته ] همراهش می گويد:

اين است نامه اعمالش كه همراه من آماده است. 23

[به دو فرشته نگهبان و حافظ اعمال فرمان می دهند] شما دو نفر هر كافر سرسخت و معاندی را به دوزخ اندازيد. 24

[همان كه به شدت ] مانع خير و تجاوزكار [از حدود خدا] و ترديد كننده در حقايق [و وسوسه انداز در دل های مردم بود.] 25

كه با خدا معبودی ديگر قرار داد، پس او را در عذاب سخت اندازيد، أ 26

همنشينش [از ميان شيطان ها] می گويد: ای پروردگارم من او را به طغيان وا نداشتم، او خودش [به ميل خود] در گمراهی دوری