ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 1094

استخاره ذات الرّقاع، و بعضی از اقسام استخاره و ساعات آن را ذكر كرديم، به آنجا رجوع شود. و بدان كه سيّد ابن طاووس كلامی فرموده كه حاصلش اين است: من حديث صريحی نيافتم كه انسان برای غير خود استخاره كند، ولی يافتم احاديث بسياری را كه در آنها امر شده بر قضای حاجت برادران به دعاها و ساير توسّلات، بلكه در اخبار از فوايد دعا برای برادران چندان ذكر شده كه محتاج بر بيان نيست، و استخاره نيز از جمله حاجات، و از جمله دعوات است، زيرا شخصی كه انسان را تكليف به استخاره می كند، به طور حتم حاجتی برايش پيش آمده و آن شخصی كه مباشر استخاره می شود می خواهد برای خود استخاره كند كه آيا صلاح است كه به او بگويد انجام بده يا نه، و می خواهد برای آن شخص كه به او گفته استخاره كند، آيا مصلحت در فعل است يا در ترك، و اين از چيزهايی است كه داخل است در تحت عموم روايات ناظر به استخارات و قضای حاجات. علّامه مجلسی فرموده: كلام سيّد در جواز استخاره برای غير، خالی از قوّت نيست به جهت عمومات [يعنی تعابير عامّ وارد در روايات برای رفع حاجت برادران دينی ]، به خصوص وقتی كه نايب برای خود قصد كند كه به شخص طالب استخاره بگويد: انجام بده يا نده، چنان كه سيد به آن اشاره فرموده: و اين نقشه ای است برای داخل كردن استخاره در تحت اخبار خاصّه، ليكن احوط و اولی آن است كه صاحب حاجت خودش برای خود استخار كند، زيرا ما خبری كه در جواز وكالت در استخاره وارد شده باشد، نديديم، و اگر اين كار جايز يا راجح می بود، به طور قطع اصحاب از ائمه سؤال می كردند، و اگر سؤال كرده بودند برای ما دست كم در يك روايت نقل می شد، به علاوه اينكه شخص مضطر خود اولی به اجابت، و دعای او اقرب به خلوص نيّت است، انتهی.

بيست وهشتم: از رسول خدا صلّی اللّه عليه و آله و سلّم نقل شده: هركس يهود، يا ترسا [مسيحی ]، يا گبری [مجوسی ] را ببيند و بگويد:

الحمد للّه الّذی فضّلنی عليك بالاسلام دينا، و بالقران كتابا، و بمحمّد نبيّا، و بعلیّ اماما، و بالمؤمنين اخوانا، و بالكعبة قبلة خدای تعالی ميان او آن كافر در دوزخ جمع نكند.

مؤلّف گويد: از آيات و اخبار بسياری استفاده می شود كه مسلمان بايد از دوستی با كفّار و محبّت و ميل و تشبّه به ايشان اجتناب