عرفا چگونه می بينند؟، ص: 11
كرده كه با زبانتان به آبروی كسی لطمه نزنيد. آيا اين پروردگار خودش آبروريز است؟ من يك نفر را در تاريخ عالم خبر ندارم كه خدا آبرويش را ريخته باشد. هر كسی آبرويش را بر باد داده، خودش آن را بر باد داده است، و الّا اگر شما ده ميليون گناهان كبيره در خلوت بكنيد، محال است كه خدا آبرويتان را ببرد. كسی كه آبرويش می رود، كسی است كه می آيد در چهار راه می ايستد، مشروب می خورد. البته، در اين صورت، همه می گويند عجب آدم پستی! خودش آبروی خودش را برده است. امّا اگر هفتاد سال برود، در خلوت مشروب بخورد و دلش هم بخواهد كسی نفهمد، هرگز پروردگار عالم مشروب خوری اش را پيش كسی آشكار نخواهد كرد.
اين برنامه پروردگار عالم است، اما كسی كه بر اساس ديد ظاهر ارزيابی می كند، «»؛ می گويد، اصلًا كار اين خدا اين است كه آبروی آدم را ببرد و آدم را پست كند؟ ولی خدا اين گونه نيست و به هيچ عنوان اين طور نيست.
