اى خداى من! اگر در نزدت، آن چنان گريه كنم كه پلكهايم روى هم بيفتد و چنان ناله كنم كه صدايم قطع شود و آن قدر سرپا بايستم كه پاهايم ورم كند و آن قدر ركوع نمايم كه استخوانهاى كمرم از هم باز شود و در برابرت، آن قدر سجده نمايم كه چشمانم از كاسه درآيد و در تمام عمر خاك زمين را خورم و از آب آلوده به خاكستر بنوشم و در بين اين اعمال، آن قدر ذكر تو را بگويم كه زبانم از كار بيفتد و در اثر شرمندگى از تو، سر خود را بالا نگيرم، حتى شايستهى اين نيستم كه يكى از گناهان مرا بيامرزى.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.