فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

اما تو مرا از فضل خود به مهربانى و لطف روزى دادى و تا اين غايت به همانگونه پروريدى. هيچگاه از احسان تو محروم نبوده‌ام و در فضل تو نسبت به من كم و كاستى روى نداد با اين حال يقين من هنوز به رسيدن روزى تو مستحكم نشده است تا به آرامش خاطر به كارى پردازم كه سبب روسفيدى من نزد تو شود.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.