فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

پس تو اى خدايم به فضل و كرمت به سان مهربانى دلسوز غذايم دادى، و تاكنون نيز آن را از من از سر احسان دريغ نداشته‌اى. خدايا، نيكى‌ات از ياد نمى‌برم و هميشگى باشد و خوشرفتارى‌ات فرونمى‌ماند و درنگ ندارد. با اين همه، اعتمادم به تو استوار نيست تا همه تلاشم را در پرستشت كه ارزشمندترين عمل است به كار گيرم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.