فراز 17 از دعای 42 ( درورد بر پیامبر به خاطر ابلاغ دستورات الهی )

و هيچ جنبنده‌اى در زمين نيست، و نه هيچ پرنده‌اى كه با دو بال خود پرواز مى‌كند، مگر آنكه گروه‌هايى مانند شمايند؛ ما چيزى را در كتاب [تكوين از نظر ثبت جريانات هستى و برنامه‌هاى آفرينش‌] فروگذار نكرده‌ايم، سپس همگى به سوى پروردگارشان گردآورى مى‌شوند.

و بى‌ترديد [حالات، اعمال و شمار] پيشينيانِ شما و آيندگانتان را مى‌دانيم. * و مسلماً پروردگار توست كه محشورشان مى‌كند؛ زيرا او حكيم و داناست.

و هنگامى كه مردم را [در قيامت‌] گرد آورند [معبودانشان‌] با آنان دشمن باشند و پرستش آنان را انكار كنند.

و هنگامى كه همه حيوانات وحشى محشور شوند.

إِذا حُشِرَ النَّاسُ يَوْمَ الْقِيامَةِ نادانى‌ مُنادٍ يا رَسُولَ اللَّهِ! إِنَّ اللَّهَ جَلَّ اسْمُهُ قَدْ امْكَنَكَ مِنْ مُجازاةِ مُحِبِّيكَ وَ مُحِبِّى أَهْلِ بَيْتِكَ الْمُوالِينَ لَهُمْ فِيكَ وَ الْمُعادِينَ لَهُمْ فِيكَ فَكَافِئْهُمْ بِما شِئْتَ وَ اقُولُ: يا رَبِّ، الْجَنَّةَ، فَأُبَوِّؤُهُمْ مِنْها حَيْثُ شِئْتَ، فَذَلِكَ الْمَقامُ الْمَحْمُودُ الَّذى‌ وُعِدْتُ بِهِ.«6»

چون مردم روز قيامت محشور شوند، منادى مرا صدا مى‌زند، اى رسول خدا! خداوند بزرگ تو را متصدّى پاداش دادن به دوستانت و علاقمندان به خاندانت و وابستگان به آنها در راه ارادتى كه به تو داشته‌اند و دشمنان آنان، در اختيار تو قرار داده است، پس هر كيفرى كه خواهى به آنها روا دارد.و من مى‌گويم، اى پروردگارم! بهشت. پس آنان را در هر كجاى آن بخواهم، جا مى‌دهم اين مقام محمودى است كه مرا به آن نويد داده‌اند.

إِلْزَمُوا مَوَدَتَّنا أَهْلَ الْبَيْتِ، فَإِنَّهُ مَنْ لَقِى اللَّهَ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ هُوَ يَوَدُّنا دَخَلَ الْجَنَّةَ بِشَفَاعَتِنا.«7»

به دوستى ما اهل بيت چنگ زنيد؛ زيرا هر كس در روز قيامت خدا را در حالى كه ما را دوست داشته باشد؛ ديدار كند، با شفاعت ما به بهشت مى‌رود.

مَنْ أَحَبَّنا أَهْلَ الْبَيْتِ فى‌ اللَّهِ حُشِرَ مَعَنا وَ أَدْخَلْناهُ مَعَنا الْجَنَّةَ.«8»

هر كه ما اهل بيت را به خاطر خدا دوست داشته باشد با ما محشور شود و او را با خود به بهشت بريم.

مَنْ أَحَبَّنا كانَ مَعَنا يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ لَوْ أَنَّ رَجُلًا أَحَبَّ حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَّهُ مَعَهُ.«9»

هر كه ما را دوست بدارد روز قيامت با ما خواهد بود. اگر مردى، سنگى را دوست بدارد، خداوند او را با همان سنگ محشور مى‌كند.

وَ لَنا شَفاعَةً وَ لِأَهْلِ مَوَدَّتِنا شَفاعَةً فَتَنَافَسُوا فى‌ لِقائِنا عَلَى الْحَوْضِ، فَإِنَّا نَذُودُ عَنْهُ أَعْداءَنَا وَ نَسْقى‌ مِنْهُ أَحِبَّاءَنَا وَ أَوْلِياءَنا.«10»

ما حق شفاعت داريم و دوستداران ما نيز حق شفاعت دارند، پس براى ديدار ما در كنار حوض كوثر با يكديگر رقابت كنيد؛ زيرا ما دشمنان خود را از حوض دور مى‌كنيم و دوستان و علاقمندان خود را از آن، آب مى‌دهيم.

قَصِيرَهٌ مِنْ طَوِيلَةٍ؛ مَنْ أَحَبَّنا لا لِدُنْيا يُصِيبُها مِنَّا وَ عَادَى عَدُوَّنا لا لِشَحْناءَ كانَتْ بَيْنَهُ وَ بَيْنَهُ، أَتَى اللَّهَ يَوْمَ الْقِيامَةِ مَعَ مُحَمَّدٍ وَ إِبْراهِيمَ وَ عَلِىٍّ (عليه السلام).«11»

سخن كوتاه، هر كه ما را دوست بدارد؛ اما نه به خاطر آنكه از ناحيه ما به دنيايى برسد و دشمن ما را دشمن بدارد، ليكن نه به سبب كينه‌اى كه ميان آن دو است، روز قيامت با همراه محمد (صلى الله عليه و آله) و ابراهيم (عليه السلام) و على (عليه السلام) به پيشگاه خدا درآيد.