فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

و اگر آفريده‌اى آفريده‌ى ديگر را از سوى خود به مانند چيزى كه تو بندگانت را از سوى خود به آن راهنمايى كرده‌اى راهنمايى مى‌كرد، به احسان و نعمت دادن وصف گشته، و به هر زبانى ستوده شده بود، پس تو را ستايش است تا آنجا كه راهى در ستايش تو يافت شود، و تا آنجا كه براى ستايش لفظى كه به آن ستايش شوى باقى باشد، و معنايى كه به آن برگردد،

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.