فراز 17 از دعای 45 ( خدا را سپاس تا آنجا که در سپاسش راهی یافت شود )

بارالها، اگر آفريده‌اى مخلوق ديگرى را به مانند آنچه تو از جانب خود، بندگانت را خوانده‌اى، مى‌خواند، هر آينه به احسان و نعمت دادن توصيفش كرده و به هر زبانى او را ستايش مى‌كردند. پس توراست سپاس. تا آن جا كه تو را سپاس توانيم گفت و تا آن جا كه كلامى بر سپاس تو توان يافت و معنايى كه به سپاس منصرف گردد، باقى باشد.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.